วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและนวัตกรรมสุขภาพ กลุ่มมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งประเทศไทย

การวิเคราะห์ทางคิเนเมติกส์ของการยิงประตูในนักกีฬาบาสเกตบอลทีมชาย มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตศรีสะเกษ

2025-04-23T07:52:54+07:00

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์คิเนเมติกส์ของการยิงประตูบาสเกตบอลได้แก่ ระยะในการยิงประตู แนวการยิงประตู มุมขณะหลุดมือของลูกบาสเกตบอลขณะยิงประตู ความเร็วต้นในแนวระดับ และความเร็วต้นของลูกบาสเกตบอล กลุ่มตัวอย่างคือ นักกีฬาบาสเกตบอลทีมชายจำนวน 12 คน อายุระหว่าง 19-21 ปี การวิเคราะห์ข้อมูลดำเนินการโดยใช้โปรแกรมคิโนเวีย เวอร์ชัน 0.9.5 (Kinovea 0.9.5) และวิเคราะห์หาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร โดยใช้สถิติสหสัมพันธ์เพียร์สัน การวิจัยครั้งนี้ได้กำหนดระยะในการยิงประตูเป็น 3 ระยะ คือ 2.5 4.5 และ 6.5 เมตร และมีแนวการยิงคือ 30 45 60 90 120 135 150 องศา โดยมีทั้งหมด 21 ตำแหน่ง ผลการวิจัย พบว่า ระยะที่ยิงประตูเป็นผล โดยมีคะแนนและความถี่ของการยิงประตูเป็นผลมากที่สุดคือ ระยะ 2.5 เมตร ซึ่งเป็นระยะที่มีความแม่นยำในการยิงประตูมากที่สุด ผลการวิเคราะห์หาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรของคะแนนกับความถี่ของการยิงประตูเป็นผล ความเร็วต้นในแนวระดับ และความเร็วต้นของลูกบาสเกตบอล พบว่า มีความสัมพันธ์กับระยะในการยิงประตูของนักกีฬาบาสเกตบอล อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของมุมขณะหลุดมือของการยิงประตู พบว่า มีความสัมพันธ์กับระยะในการยิงประตูของนักกีฬาบาสเกตบอลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 แต่อย่างไรก็ตาม ผลการวิเคราะห์หาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรของคะแนนกับความถี่ของการยิงประตูเป็นผล ความเร็วต้นในแนวระดับ และความเร็วต้นของลูกบาสเกตบอล พบว่า ไม่มีความสัมพันธ์กับแนวการยิงประตูของนักกีฬาบาสเกตบอล ในขณะที่ผลการวิเคราะห์มุมขณะหลุดมือของลูกบาสเกตบอลขณะยิงประตู พบว่า ไม่มีความสัมพันธ์กับแนวการยิงประตูของนักบาสเกตบอล ดังนั้น ผลการวิจัยสะท้อนให้เห็นว่า ระยะการยิงมีผลต่อประสิทธิภาพอย่างมีนัยสำคัญ มุมปล่อยลูกและความเร็วลูกมีบทบาทสำคัญต่อความแม่นยำ และตัวแปรคิเนเมติกส์มีความสัมพันธ์กับประสิทธิภาพการยิงประตูในลักษณะที่สามารถนำไปใช้พัฒนาเทคนิคการฝึกซ้อมได้อย่างเป็นระบบ

ผลของการเดินเร็วแบบกำหนดความหนักร่วมกับการบริโภคแตงกวาต่อดัชนีมวลกาย และเปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกายในผู้ที่มีภาวะน้ำหนักเกิน

2025-04-18T13:21:50+07:00

การวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเดินเร็วแบบกำหนดความหนักร่วมกับการบริโภคแตงกวาต่อดัชนีมวลกายและเปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกายของผู้ที่มีภาวะน้ำหนักเกิน กลุ่มตัวอย่างเป็นอาสาสมัครเพศหญิงจำนวน 50 คน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มทดลองจำนวน 25 คน เข้าร่วมโปรแกรมเดินเร็วแบบกำหนดความหนัก สัปดาห์ละ 3 วัน วันละ 40 นาที ร่วมกับการบริโภคแตงกวา 200 กรัมต่อวัน และกลุ่มควบคุมจำนวน 25 คน เข้าร่วมโปรแกรมเดินเร็วในรูปแบบเดียวกันเพียงอย่างเดียว ระยะเวลา 8 สัปดาห์ เก็บข้อมูลโดยการวัดน้ำหนักและส่วนสูง และใช้เครื่องวิเคราะห์องค์ประกอบของร่างกายในการวัดเปอร์เซ็นต์ไขมัน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ t-test ที่ระดับนัยสำคัญ .05 ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองมีค่าดัชนีมวลกายลดลงจาก 31.28 ± 8.37 เป็น 28.62 ± 5.86 กก./ตร.ม. และเปอร์เซ็นต์ไขมันลดลงจาก 32.36 ± 10.90% เป็น 27.88 ± 5.36% อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = .001) โดยมีค่าขนาดอิทธิพล เท่ากับ 0.37 และ 0.52 ตามลำดับ ซึ่งแสดงถึงผลในระดับเล็กถึงปานกลาง และระดับปานกลางตามลำดับ ขณะที่กลุ่มควบคุมมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย โดยมีค่าขนาดอิทธิพล เท่ากับ 0.04 ถือว่ามีผลในระดับต่ำมาก เมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มหลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีค่า ดัชนีมวลกายและเปอร์เซ็นต์ไขมันลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = .004 และ .002 ตามลำดับ) สรุปได้ว่า การเดินเร็วแบบกำหนดความหนักร่วมกับการบริโภคแตงกวาอย่างสม่ำเสมอ เป็นแนวทางที่มีประสิทธิภาพในการลดน้ำหนักและไขมันในร่างกายของผู้ที่มีภาวะน้ำหนักเกิน และสามารถนำไปประยุกต์ใช้เพื่อส่งเสริมสุขภาพอย่างยั่งยืน

ผลของการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบร่วมมือ ที่มีต่อทักษะทางสังคมของนักศึกษาปริญญาตรี

2025-05-16T16:17:10+07:00

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบทักษะทางสังคมก่อนและหลังการทดลองของนักศึกษากลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบร่วมมือ 2) เพื่อเปรียบเทียบทักษะทางสังคมหลังการทดลองระหว่างนักศึกษากลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบร่วมมือกับนักศึกษากลุ่มควบคุมที่เข้าร่วมการจัดการเรียนรู้พลศึกษาแบบปกติ และ 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของผู้เรียนจากการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือดังกล่าว โดยมีกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยครั้งนี้ คือ นักศึกษาปริญญาตรี สาขาวิชาพลศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ที่ลงทะเบียนเรียนในรายวิชา 1093205 วอลเลย์บอล จำนวน 56 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แผนจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบร่วมมือ 2) มาตรวัดทักษะทางสังคม และ 3) แบบประเมินความ พึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ การทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่า 1) ค่าเฉลี่ยของคะแนนทักษะทางสังคมหลังการทดลองของนักศึกษากลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบร่วมมือ สูงกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) ค่าเฉลี่ยของคะแนนทักษะทางสังคม หลังการทดลองระหว่างนักศึกษากลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการเรียนรู้แบบร่วมมือสูงกว่านักศึกษากลุ่มควบคุมที่เข้าร่วมการจัดการเรียนรู้พลศึกษาแบบปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) ค่าเฉลี่ยของคะแนนความพึงพอใจของผู้เรียนจากการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ดังกล่าวอยู่ในระดับมาก

ความเต็มใจจ่ายของนักท่องเที่ยวเจนเนอเรชั่น Z เพื่อเข้าร่วม กิจกรรมนันทนาการท่องเที่ยวเชิงอาสาสมัคร

2025-07-01T20:01:07+07:00

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความเต็มใจจ่าย (Willingness to Pay: WTP) ของนักท่องเที่ยวเจเนอเรชั่น Z ชาวไทยที่มีประสบการณ์ในการเข้าร่วมกิจกรรมอาสาสมัครแบบระยะสั้น ซึ่งจัดอยู่ในรูปแบบของนันทนาการการท่องเที่ยว และวิเคราะห์ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจจ่ายเงินเข้าร่วมกิจกรรมดังกล่าว โดยการวิจัยใช้รูปแบบวิธีเชิงปริมาณ เก็บข้อมูล จากกลุ่มตัวอย่าง 385 คน ด้วยการใช้แบบสอบถามออนไลน์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ใช้เทคนิค Bidding Game และการถดถอยพหุคูณ ผลการศึกษาพบว่า ร้อยละ 41.77 ยินดีจ่ายในราคาสูงสุดที่ 175 บาท โดยมีค่าเฉลี่ย WTP อยู่ที่ 146.92 บาท สะท้อนชัดว่าตัวแปรเพศและรายได้สุทธิมีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยเพศชายมีแนวโน้มการจ่ายมากกว่า และรายได้ที่สูงกลับสัมพันธ์กับ WTP ที่ต่ำกว่า ทั้งนี้สามารถอธิบายความแปรปรวนได้เพียงร้อยละ 1.8 แสดงให้เห็นว่าปัจจัยด้านจิตใจ ค่านิยม หรือประสบการณ์ส่วนตัวนั้น อาจมีอิทธิพลมากกว่า

งานวิจัยนี้สามารถใช้เป็นแนวทางในการออกแบบกิจกรรมและกำหนดราคาที่เหมาะสม เพื่อจูงใจกลุ่มนักท่องเที่ยว เจเนอเรชั่น Z ให้เข้าร่วมกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงอาสาสมัคร ซึ่งสอดคล้องกับนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของประเทศในระยะยาว

การจัดการความเครียดและความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรคของนักกีฬา ในการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 49

2025-03-11T07:59:22+07:00

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษารูปแบบการเผชิญ การจัดการความเครียด และความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรคของนักกีฬาในการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 49 ประชากรเป็นนักกีฬาทุกประเภทกีฬาซึ่งเป็นตัวแทนจากมหาวิทยาลัยในสังกัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม ที่เข้าร่วมการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยครั้งที่ 49 รอบมหกรรม และกลุ่มตัวอย่างจำนวน 900 คน ที่ตอบแบบประเมินความเครียดและการจัดการความเครียดของนักกีฬา ใช้วิธีการเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอนได้แก่ การสุ่มชนิดกีฬาใช้สุ่มแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 18 ชนิดกีฬาจาก 36 ชนิดกีฬาที่มีการแข่งขันและ การสุ่มนักกีฬาที่ผ่านรอบคัดเลือก (รอบ 8 คน/ทีมสุดท้าย) ใช้วิธีการสุ่มแบบชั้นภูมิ จำนวน 18 คน ดำเนินการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยวิธีการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบประเมินความเครียด การจัดการความเครียดและความสามารถในการเผชิญปัญหาและฟันฝ่าอุปสรรคของนักกีฬา และแบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลใช้ความถี่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์สเปียร์แมนแรงค์ และการสรุปผลการสัมภาษณ์ ผลการวิจัยพบว่า การเผชิญความเครียดของนักกีฬา โดยรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.74) ส่วนใหญ่มีทักษะการจัดการความเครียดทางการกีฬาได้บ่อย มีความสามารถในการเผชิญและฝ่าอุปสรรคโดยรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.87) เมื่อเปรียบเทียบนักกีฬาที่มีเพศต่างกันและนักกีฬาที่มีประสบการณ์การเข้าร่วมการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยที่ต่างกัน มีความสามารถเผชิญความเครียดได้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และเมื่อเปรียบเทียบนักกีฬาที่มีเพศต่างกันและนักกีฬาที่มีประสบการณ์การเข้าร่วมการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยที่ต่างกัน มีความสามารถในการเผชิญและฝ่าอุปสรรคได้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05

การเปรียบเทียบผลของการฝึกแบบวงจรสถานีและแอโรบิกระดับความเข้มข้นปานกลาง ต่อองค์ประกอบของร่างกายในอาสาสมัครเพศชายที่มีสุขภาพดี

2025-07-04T09:17:15+07:00

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลของการฝึกแบบวงจรสถานีและการฝึกแอโรบิกที่มีต่อองค์ประกอบของร่างกายในกลุ่มอาสาสมัครเพศชายที่มีสุขภาพดี อายุระหว่าง 18-25 ปี โดยใช้โปรแกรม G*Power คำนวณขนาดกลุ่มตัวอย่างจำนวน 60 คน และสุ่มแบ่งกลุ่มเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 ฝึกแบบวงจรสถานี และกลุ่มที่ 2 ฝึกแอโรบิก ทั้งสองกลุ่มฝึกวันละ 50 นาที 3 วันต่อสัปดาห์ ระยะเวลา 8 สัปดาห์ โดยเก็บข้อมูลก่อนและหลังการฝึกเกี่ยวกับค่าดัชนีมวลกาย มวลกล้ามเนื้อ มวลไขมัน เปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกาย และมวลกระดูก การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การทดสอบค่า t และคำนวณขนาดของผล (Cohen’s d) เพื่อประเมินผลกระทบที่เกิดขึ้นหลังการฝึก พร้อมทั้งคำนวณช่วงความเชื่อมั่นที่ร้อยละ 95 ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มฝึกแบบวงจรสถานีมีมวลกล้ามเนื้อและมวลกระดูกเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) โดยมีค่า Effect Size (Cohen’s d) เท่ากับ 1.29 และ 0.59 ตามลำดับ ในขณะที่กลุ่มฝึกแอโรบิกมีมวลไขมันและเปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกายลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) โดยมีค่า Effect Size (Cohen’s d) เท่ากับ -1.14 และ -1.29 ตามลำดับ ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่า การฝึกแบบวงจรสถานีมีผลดีต่อการเพิ่มมวลกล้ามเนื้อและมวลกระดูก ส่วนการฝึกแอโรบิกมีผลดีต่อการลดมวลไขมันและเปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกาย ข้อมูลเหล่านี้สามารถนำไปใช้ในการเลือกโปรแกรมการฝึกที่เหมาะสมตามวัตถุประสงค์ในการพัฒนาสมรรถภาพทางกาย

การประเมินความพึงพอใจของผู้ใช้บริการห้องออกกำลังกายในสถาบันการศึกษา: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยบูรพา

2025-03-30T15:43:46+07:00

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความพึงพอใจของผู้ใช้บริการห้องออกกำลังกาย คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา มหาวิทยาลัยบูรพา รวมถึงปัจจัยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของผู้ใช้บริการ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยนิสิต บุคลากร และบุคคลทั่วไป จำนวน 384 คน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือหลักในการเก็บข้อมูล ซึ่งครอบคลุมข้อมูลด้านปัจจัยส่วนบุคคล พฤติกรรมการใช้บริการ และความคิดเห็นเกี่ยวกับระดับความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการแจกแจงความถี่ ผลการวิจัยพบว่า ผู้ใช้บริการร้อยละ 93.23 เป็นนิสิตมหาวิทยาลัยบูรพา โดยมีพฤติกรรมการใช้บริการห้องออกกำลังกาย 3-5 ครั้งต่อสัปดาห์ (ร้อยละ 61.46) สาเหตุหลักที่เลือกใช้บริการ ได้แก่ ความสะดวกในการเดินทาง ค่าบริการที่เหมาะสม และความหลากหลายของอุปกรณ์และโปรแกรมการออกกำลังกาย ผู้ใช้บริการมีเป้าหมายหลักในการออกกำลังกายเพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อ ลดไขมัน และดูแลสุขภาพโดยรวม ระดับความพึงพอใจของผู้ใช้บริการโดยรวมอยู่ในระดับมาก ( = 4.38) โดยมีความพึงพอใจสูงสุดในด้านเจ้าหน้าที่ผู้ให้บริการ ( = 4.45) รองลงมาคือด้านอาคารสถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวก ( = 4.40) และด้านกระบวนการให้บริการ (ค่าเฉลี่ย 4.30) ปัจจัยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจ ได้แก่ ความเป็นมิตรและความเชี่ยวชาญของเจ้าหน้าที่ ความสะอาดและความปลอดภัยของสถานที่ ตลอดจนความสะดวกในการใช้อุปกรณ์และบริการต่าง ๆ สรุปผลการวิจัย ปัจจัยที่ส่งผลให้ผู้ใช้บริการเลือกมา ออกกำลังกายคือความสะดวกในการเข้าถึง ความพึงพอใจต่อการให้บริการห้องออกกำลังกายด้านเจ้าหน้าที่ผู้ให้บริการ ด้านกระบวนการการให้บริการ และด้านอาคารสถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวกในภาพรวม อยู่ในระดับมาก

โมเดลอิทธิพลเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของ นักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาในศตวรรษที่ 21

2025-05-16T15:05:55+07:00

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลทางตรงและทางอ้อมของปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาในศตวรรษที่ 21 ประชากรและกลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา ชั้นปีที่ 1-4 เป็นเพศชายและเพศหญิง จำนวนทั้งหมด 500 คน ที่ศึกษาอยู่ในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 โดยเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามโมเดลอิทธิพลเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาในศตวรรษที่ 21 แบ่งเป็น 4 ด้าน คือ ด้านการพัฒนาตนเอง ด้านภูมิหลังของนักศึกษา ด้านการยอมรับหลักสูตร และด้านคุณลักษณะของนักวิทยาศาสตร์การกีฬา สถิติที่ใช้ในการวิจัย คือ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า โมเดลอิทธิพลเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาในศตวรรษที่ 21 ในการวิจัยครั้งนี้ได้ศึกษาอิทธิพลเชิงสาเหตุ 4 ด้าน โดยรวมอยู่ในระดับมาก ยกเว้นด้านการยอมรับหลักสูตรอยู่ในระดับมากที่สุด และโมเดลอิทธิพลเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาในศตวรรษที่ 21 ที่สร้างขึ้นมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่าไค-สแควร์ (χ²) เท่ากับ 70.46 ค่าไค-สแควร์สัมพัทธ์ (χ²/df) เท่ากับ 0.95 ค่าความน่าจะเป็น (p-value) เท่ากับ 0.011 ค่าประมาณความคลาดเคลื่อนของรากกำลังสองเฉลี่ย (RMSEA) เท่ากับ 0.030 ค่าดัชนีความกลมกลืน (GFI) เท่ากับ 0.91 ค่าดัชนีความกลมกลืนที่ปรับแก้แล้ว (AGFI) เท่ากับ 0.91 ค่าขนาดตัวอย่างวิกฤต (CN) เท่ากับ 428.11 ค่าดัชนีวัดระดับความสอดคล้องเปรียบเทียบ (CFI) เท่ากับ 1.00 ค่าดัชนีของรากกำลังสองเฉลี่ยของเศษ (RMR) เท่ากับ 0.0086 และสัมประสิทธิ์การพยากรณ์ (R²) เท่ากับ 0.85 สรุปได้ว่า อิทธิพลทางตรงและทางอ้อมของปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณลักษณะของนักศึกษาสาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา ในแต่ละด้านมีความสำคัญมากไม่แพ้กัน เพราะการที่นักศึกษาได้เลือกเรียนในสาขาวิชานี้ ได้เล็งเห็นความสำคัญที่จะทำให้เกิดประโยชน์สูงสุดในวิชาชีพต่อไป

เปรียบเทียบผลของโปรแกรมการฝึกแบบวงจรกับทาบาตะที่ส่งผลต่อสมรรถภาพแอนแอโรบิก แอโรบิก และแลคเตทในเลือดของนักกีฬาฟุตบอลชาย

2025-05-11T12:07:36+07:00

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลของโปรแกรมการฝึกแบบวงจรกับทาบาตะที่ส่งผลต่อสมรรถภาพแอนแอโรบิก แอโรบิก และแลคเตทในเลือดระหว่างก่อนการฝึก และหลังการฝึก ของนักกีฬาฟุตบอลชาย สโมสรหนองบัวพิชญเอฟซี กลุ่มตัวอย่างคือ นักกีฬาฟุตบอลเยาวชนชายสโมสรหนองบัวพิชญเอฟซี มีอายุระหว่าง 18-23 ปี จำนวน 24 คน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 12 คน ได้แก่ กลุ่มฝึกโปรแกรมแบบวงจร กลุ่มฝึกโปรแกรมแบบทาบาตะ ซึ่งได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง ทั้งสองกลุ่มได้รับการฝึก 3 ครั้ง/สัปดาห์ เป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ เก็บข้อมูลตัวแปรด้าน สมรรถภาพความแข็งแรง สมรรถภาพแอนแอโรบิก แอโรบิก และแลคเตท ก่อนและหลังการฝึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติค่าที นำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์เปรียบเทียบค่าเฉลี่ยของตัวแปรระหว่างก่อนและหลังการฝึกของแต่ละกลุ่ม โดยการทดสอบค่าทีแบบอิสระ และวิเคราะห์เปรียบเทียบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยของตัวแปรระหว่างกลุ่มการฝึกแบบวงจรกับกลุ่มการฝึกแบบทาบาตะ โดยการทดสอบค่าทีแบบอิสระ ผลการศึกษาพบว่า ทั้งการฝึกแบบวงจรและทาบาตะช่วยพัฒนาสมรรถภาพการใช้พลังงานแบบแอโรบิกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p< .05) เมื่อวัดด้วยแบบทดสอบความสามารถทางด้านแอโรบิก แต่ไม่พบความแตกต่างที่มีนัยสำคัญในผลการทดสอบความสามารถด้านแอนแอโรบิก นอกจากนี้ยังพบว่าระดับแลคเตทในเลือดก่อนและหลังการฝึกของทั้งสองกลุ่มมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ (p< .05) แสดงถึงการตอบสนองทางสรีรวิทยาต่อความเข้มข้นของการฝึกว่าการฝึกแบบหนักสลับเบาสามารถกระตุ้นการพัฒนาระบบพลังงานทั้งแอโรบิกและแอนแอโรบิกได้

ผลของการฝึกเสริมด้วยโปรแกรมการฝึกความอ่อนตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อที่มีต่อความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอลของนักฟุตบอลชายทีมมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

2025-04-22T13:17:05+07:00

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกเสริมด้วยโปรแกรมการฝึกความอ่อนตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อที่มีต่อความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอลของนักฟุตบอลชาย ทีมมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นนักกีฬาฟุตบอลชาย มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ จำนวน 30 คน มีอายุระหว่าง 18 ปี จำนวน 5 คน อายุ 19 ปี จำนวน 7 คน อายุ 20 ปี จำนวน 9 คน อายุ 21 ปี จำนวน 7 คน และอายุ 22 ปี จำนวน 2 คน โดยวิธีการเลือกแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive selection) และทำการแบ่งเป็นกลุ่มตัวอย่างออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 15 คน ด้วยวิธีการจับคู่ (Matching) โดยใช้ผลจากการทดสอบวัดความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอลก่อนการฝึกมาทำการแบ่งกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ประกอบด้วย โปรแกรมการฝึกความอ่อนตัวจำนวน 7 โปรแกรม โปรแกรมการฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อจำนวน 7 โปรแกรม และแบบฝึกการทุ่มลูกฟุตบอลจำนวน 2 แบบฝึก ซึ่งออกแบบเพื่อส่งเสริมสมรรถภาพทางกายตามวัตถุประสงค์ของการวิจัย โดยที่กลุ่มทดลองฝึกเสริมด้วยโปรแกรมการฝึกความอ่อนตัวและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ กลุ่มควบคุมฝึกซ้อมด้วยโปรแกรมการฝึกซ้อมตามปกติ โดยทำการฝึก 8 สัปดาห์ ๆ ละ 3 วัน คือ วันจันทร์ วันพุธ และวันศุกร์ มีการทดสอบความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอล ก่อนการฝึก หลังการฝึก 4 สัปดาห์ และหลังการฝึก 8 สัปดาห์ นำผลที่ได้มาทำการวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติโดยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบค่า “ที”วิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวแบบวัดซ้ำ (One-way analysis of variance with repeated measures) ถ้าพบความแตกต่างจึงเปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยวิธีการของแอล เอส ดี (LSD) ทดสอบความมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05ผลการวิจัยพบว่า

1) หลังการฝึก 4 สัปดาห์ และหลังการฝึก 8 สัปดาห์ กลุ่มทดลองมีความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอลดีกว่าก่อนการฝึก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

2) หลังการฝึก 4 สัปดาห์ และหลังการฝึก 8 สัปดาห์ กลุ่มทดลองมีความสามารถในการทุ่มลูกฟุตบอลดีกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

ผลของการฝึกแบบต่อเนื่อง การฝึกหนักสลับเบาความเข้มข้นสูงและความเข้มข้นสูงมาก การฝึกแบบเพิ่มความหนักของงาน ที่มีต่อร้อยละไขมัน การเผาผลาญไขมัน และค่าการใช้ออกซิเจนสูงสุดของร่างกาย

2025-04-04T14:05:21+07:00

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกแบบต่อเนื่อง (MICE) การฝึกหนักสลับเบาความเข้มข้นสูง (HIIT) และความเข้มข้นสูงมาก (Supra-HIIT) และการฝึกแบบเพิ่มความหนักของงาน (ICE) ที่มีต่อร้อยละไขมัน การเผาผลาญไขมัน และค่าการใช้ออกซิเจนสูงสุดของร่างกาย กลุ่มตัวอย่างเป็นเพศชายอายุ 18–30 ปี จำนวน 90 คน ทำการสุ่มเข้ากลุ่มทดลองจำนวน 4 กลุ่ม คือ MICE, HIIT, Supra-HIIT, ICE และกลุ่มควบคุม 1 กลุ่ม กลุ่มตัวอย่างทุกกลุ่มทำการฝึก 4 วัน/ สัปดาห์ เป็นเวลา 12 สัปดาห์โดยวัดค่า 1) ร้อยละไขมันในร่างกาย (%fat) 2) ค่าการเผาผลาญไขมันสูงสุด (maximal fat oxidation: MFO) และ 3) ค่าการใช้ออกซิเจนสูงสุด (VO₂max) ก่อนและภายหลังการฝึก ใช้สถิติ Paired-Samples t-test เพื่อเปรียบเทียบผลของการฝึกภายในกลุ่มตัวอย่าง และเปรียบเทียบผลของการฝึกระหว่างกลุ่มตัวอย่างด้วยสถิติ Analysis of Covariance (ANCOVA) ทั้งนี้หากตัวแปรใดไม่ผ่านการทดสอบเงื่อนไขในการใช้สถิติ ANCOVA จะนำข้อมูลของตัวแปรนั้นมาแปลงค่าเป็นคะแนนความเปลี่ยนแปลง (change score: post-t-test – pre-t-test) แล้วนำไปวิเคราะห์ผลด้วยสถิติ One-way ANOVA ผลการศึกษาพบว่า ภายหลังการฝึก ร้อยละไขมันในร่างกายของแต่ละกลุ่มไม่มีการเปลี่ยนแปลงภายในกลุ่มอย่างแต่ เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุม ทุกกลุ่มการฝึกมีร้อยละไขมันในร่างกายลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (F (4,76)=6.104, p<0.001, η² =0.243) โดยพบความแตกต่างระหว่างกลุ่มการฝึก เช่นเดียวกับค่า MFO ที่เพิ่มขึ้นภายหลังการฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติภายในทุกกลุ่มการฝึก และเพิ่มสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (F (4,76)=7.098, p<0.001, η² =0.272) โดยไม่พบความแตกต่างระหว่างกลุ่มการฝึกเช่นกัน นอกจากนี้การฝึกทั้ง 4 รูปแบบยังส่งผลให้ค่า VO₂max เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยเฉพาะกลุ่ม MICE และ ICE ที่มีการพัฒนา VO₂max สูงกว่ากลุ่ม HIIT และ Supra-HIIT อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (F(4, 76) = 13.96, p <0.001 η²_p = .962) และทุกกลุ่มการฝึกมีค่า VO₂max เพิ่มขึ้นมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี

2025-04-18T22:46:40+07:00

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี โดยกลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี จำนวน 370 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบน ส่วนปัจจัยที่มีอิทธิพลกับพฤติกรรมการออกกำลังกาย ใช้การวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ ผลการศึกษา พบว่า 1) ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี พบว่า ปัจจัยนำด้านความรู้ และปัจจัยนำด้านประโยชน์เกี่ยวกับการออกกำลังกาย อยู่ในระดับ “มีความรู้มาก” และ “มีประโยชน์มาก” (𝑥̅= 7.05), (𝑥̅= 7.33), ปัจจัยนำด้านทัศนคติเกี่ยวกับการออกกำลังกาย อยู่ในระดับ “ไม่แน่ใจ” (𝑥̅= 3.28) ปัจจัยเอื้อ และปัจจัยเสริมที่เกี่ยวกับการออกกำลังกาย อยู่ในระดับ “ดีมาก” (𝑥̅= 0.91) (𝑥̅= 0.88) และพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี อยู่ในระดับ “ออกกำลังกายปานกลาง” (𝑥̅= 3.45) 2) ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี พบว่า ปัจจัยนำด้านทัศนคติ และปัจจัยเสริม ส่งผลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และตัวแปรทั้งหมดสามารถทำนายพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี ได้ร้อยละ 14.9

การเปรียบเทียบผลของการฝึกท่าสควอทด้วยมุมของเข่าแตกต่างกันที่มีต่อ ความสามารถในการเร่งความเร็วในนักวิ่งเยาวชน

2025-06-12T10:49:04+07:00

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกท่าสควอทด้วยมุมของเข่าคงที่และมุมของเข่าแตกต่างกันที่มีต่อความสามารถในการเร่งความเร็วในนักวิ่งเยาวชน กลุ่มตัวอย่างเป็นนักวิ่งเยาวชนหญิง อายุ 14-16 ปี การศึกษาที่ 1 เลือกแบบเจาะจง จำนวน 12 คน ทำทั้ง 3 เงื่อนไข โดยการสุ่มและจัดลำดับถ่วงดุล ทดสอบแต่ละเงื่อนไขห่างกัน 1 สัปดาห์ ใช้สถิติการวิเคราะห์ความแปรปรวนสองทางสำหรับการวัดซ้ำ ผลวิจัยพบว่า มีค่าเวลาในการวิ่ง 30 เมตร เงื่อนไขที่ 2 กับ เงื่อนไขที่ 3 ดีกว่าเงื่อนไขที่ 1 และเงื่อนไขที่ 3 ดีกว่า เงื่อนไขที่ 2 และความเร็วจากจุดเริ่มต้นถึงจุด 30 เมตร เงื่อนไขที่ 2 กับ เงื่อนไขที่ 3 ดีกว่าเงื่อนไขที่ 1 และเงื่อนไขที่ 3 ดีกว่า เงื่อนไขที่ 2 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 การศึกษาที่ 2 กลุ่มตัวอย่างเลือกแบบเจาะจง จำนวน 30 คน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มทดลองที่ 1 ฝึกท่าสควอทด้วยมุมของเข่าคงที่ และกลุ่มทดลองที่ 2 ฝึกท่าสควอทด้วยมุมของเข่าที่แตกต่างกัน ระยะเวลาในการฝึก 6 สัปดาห์ เปรียบเทียบค่าเฉลี่ยของผลการทดสอบโดยใช้ค่าที (t-test) ผลวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองที่ 2 และกลุ่มทดลองที่ 1 มีค่าเวลาในการวิ่ง 10 เมตร ไม่แตกต่างกัน และกลุ่มทดลองที่ 2 มีค่าเวลาในการวิ่ง 20 เมตร และ 30 เมตร ดีกว่ากลุ่มทดลองที่ 1 และมีค่ามีความเร็วจากจุดเริ่มต้นถึงจุด 10 เมตรไม่แตกต่างกัน และกลุ่มทดลองที่2 มีความเร็วจากจุดเริ่มต้นถึงจุด 20 เมตร และความเร็วจากจุดเริ่มต้นถึงจุด 30 เมตร ดีกว่ากลุ่มทดลองที่ 1 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จากผลการศึกษาจะเห็นได้ว่าการฝึกท่าสควอทมุมของเข่าที่แตกต่างกัน สามารถช่วยเพิ่มระดับความสามารถในการเร่งความเร็วของนักวิ่งเยาวชนได้ดีกว่ากลุ่มที่ฝึกท่าสควอทด้วยมุมเข่าแบบคงที่

การฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียดของนักศึกษาสาขาวิชาพลศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

2025-04-17T09:55:32+07:00

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อการศึกษาและพัฒนาการฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียดของนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาพลศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ ปีการศึกษา 2567 จำนวน 27 คน แบ่งเป็นเพศชาย 21 คน เพศหญิง 6 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัยเป็นแบบทดสอบเกี่ยวกับการฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียด ที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที ผลการวิจัย 1) หลังการฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียด แบบที่ 1 วางลูกเปตองเข้าวงกลม อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย เท่ากับ 4.13 และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.80 สูงกว่าก่อนฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 2) หลังการฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียด แบบที่ 2 วางลูกเปตองโดยมีสิ่งกีดขวางข้างหน้า อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย เท่ากับ 3.88 และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.81 สูงกว่าก่อนฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3) หลังการฝึกซ้อมการวางลูกเปตองแบบเลียด แบบที่ 3 วางลูกเปตองเข้ากรอบ 4 เหลี่ยม อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.94 และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.85 สูงกว่าก่อนฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01

ผลของการออกกำลังกายแบบสเต็ปแอโรบิกที่ส่งผลต่อความคล่องแคล่วว่องไว

2024-02-27T14:27:06+07:00

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการออกกำลังกายแบบสเต็ปแอโรบิกที่ส่งผลต่อความคล่องแคล่วว่องไว กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยสมาชิกฟิตเนสโรงแรมและพนักงานโรงแรม จำนวนกลุ่มละ 15 คน คัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงและสมัครใจเข้าร่วมการศึกษา กลุ่มตัวอย่างเข้าร่วมโปรแกรมออกกำลังกายแบบสเต็ปแอโรบิก สัปดาห์ละ 3 วัน เป็นเวลา 4 สัปดาห์ และทำการทดสอบความคล่องแคล่วว่องไวด้วยการวิ่งซิกแซก 6 กรวย ก่อนและหลังการฝึก วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนาและสถิติ Paired t-test ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ .05 ผลการศึกษาพบว่า กลุ่มสมาชิกฟิตเนสโรงแรมมีค่าคะแนนความคล่องแคล่วว่องไวเฉลี่ย ลดลงจาก 18.65±6.04 วินาที เหลือ 15.10±5.10 วินาที (t = 7.88, p < .05) และกลุ่มพนักงานโรงแรม ลดลงจาก 19.30±4.84 วินาที เหลือ 15.26±4.71 วินาที (t = 9.59, p < .05) แสดงให้เห็นว่าโปรแกรม สเต็ป แอโรบิกช่วยพัฒนาความคล่องแคล่วว่องไวได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ จึงเหมาะสมต่อการประยุกต์ใช้กับกลุ่มคนวัยทำงานที่มีข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวจากลักษณะงาน และสามารถส่งเสริมสุขภาพในชีวิตประจำวันได้อย่างมีประสิทธิภาพ