Factors Related to Antibiotic Use Behavior Among Residents of Mueang District, Loei Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this study was to examine the antibiotic use patterns of the residents of Mueang District, Loei Province, and to investigate the factors associated with these patterns. The study employed a cross-sectional approach, collecting data from a sample of 438 individuals residing in 19 subdistricts within Mueang District, Loei Province. A questionnaire was used as the research tool. Descriptive statistics, including frequency, percentage, and mean values, were used to analyze personal characteristics such as gender, age, marital status, education level, and occupation. Chi-square statistics (χ2) were used to analyze factors related to antibiotic use behavior. The findings revealed that the majority of the sample was female (55.25%), with 42.47% aged between 45 and 59 years. Most participants obtained their antibiotics from public hospitals (28.91%), followed by private hospitals (24.90%) and hawkers (19.24%). The sample demonstrated a high level of knowledge about antibiotic use (50.23%) and exhibited appropriate antibiotic use behavior (62.56%). Age (χ2= 7.92; P = .04) and knowledge of antibiotic use (χ2= 47.42; P< .01) were found to be statistically significantly associated with antibiotic use behavior. The findings of this study suggest that appropriate antibiotic use behavior is influenced by both adequate knowledge and a suitable age. Therefore, providing regular and continuous education to the public about the proper use of antibiotics, especially among the working-age population and the elderly, can help promote more appropriate antibiotic use behavior.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This article is published under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License (CC BY-NC-ND 4.0), which allows others to share the article with proper attribution to the authors and prohibits commercial use or modification. For any other reuse or republication, permission from the journal and the authors is required.References
National Antimicrobial Resistance Surveillance Center, THAILAND (2560). แผนยุทธศาสตร์การจัดการการดื้อยาต้านจุลชีพประเทศไทย พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข. http://narst.dmsc. moph.go.th/ documentation/AMR%20 strategy%202560-2564.pdf
กองสถิติสังคม สำนักงานสถิติแห่งชาติ. การสำรวจอนามัยและสวัสดิการ พ.ศ.2564. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: https://www.nso.go.th/nsoweb /storage/survey_detail/2023/20230929131046_99194.pdf
จิรชัย มงคลชัยภักดิ์, จิรวัฒน์ รวมสุข และ เอมอร ชัยประทีป. (2555). การศึกษาความรู้และพฤติกรรม เกี่ยวกับการใช้ยาปฏิชีวนะของผู้รับบริการในร้านยาชุมชนจังหวัดปทุมธานี. EAU Heritage Journal Science and Technology, 6(2),91-100.
ฐิราธร อยู่โต, ธนากร เกษศิลป์, ภคกุล อนันตศานต์, พุทธ ศิลตระกูล, กฤตภาส กังวานรัตนกุล และ ชามิภา ภาณุดุลกิตติ. (2563). การศึกษาความตระหนักรู้ ความคาดหวัง และพฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของผู้ใช้บริการร้านยาในเขตเทศบาลเมืองแสนสุข จังหวัดชลบุรี. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: https://he02.tci-thaijo.org/index.php/phjbuu/article/view/208876.(วันที่สืบค้น 1 เมษายน 2566).
ฑิติยา จริยะเศรษฐ์, วรัญญา วัชรปรัชาวงศ์ และ ณัฐญาภรณ์ ชัยวรรณ. (2562). ฑิติยา จริยะเศรษฐ. (2562). ผลกระทบของความรู้และทศันคตทิสี่ ่งผลต่อพฤตกิรรมการใช้ยาปฏิชีวนะในโรคติดเชือ้ ทางเดนิหายใจส่วนบน ในมหาวิทยาลัยบูรพา [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยบูรพา.
รุ่งทิพย์ แก้วอุ่น, ขนิษฐา ไทยคานาม, พิภาภรณ์ สุทธิแสน, สโรชา วิสัย และ บุญเลี้ยง สุพิมพ์. (2019). พฤติกรรมการใช้ยาต้านจุลชีพ: กรณีศึกษาประชาชนบ้านก้างปลาตำบลชัยพฤกษ์อำเภอเมืองจังหวัด เลย. UBRU Journal for Public Health Research, 8(2), 43-54.
วนิดา ฉายดิลก และ กรแก้ว จันทภาษา, (2557). การให้ความหมายต่อยาแก้อักเสบในมุมมองของประชาชน: กรณีศึกษาบ้านนาโคก หมู่ที่ 3 ตำบลศรีสองรัก อำเภอเมือง จังหวัดเลย. เภสัชศาสตร์อีสาน,9:93-98.
วสาวี กลิ่นขจร และ ศิริรัตน์ กาญจนวชิรกุล. (2554). พฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของผู้รับบริการในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ ศูนย์อนามัยที่ 3. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://hpc3.anamai.moph.go. (สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2566)
วรวิทย์ นุ่มดี. (2563). พฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านใน อำเภอเดิมบางนางบวช จังหวัดสุพรรณบุรี. Journal of MCU Nakhondhat, 7(7), 213-228.
ศุภลักษณ์ สุขไพบูลย์ และคณะ. (2559). พฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของผู้รับบริการ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลสร่างโศก อำเภอบ้านหมอ จังหวัดสระบุรี. ในเอกสารการประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 3 ก้าวสู่ทศวรรษที่ 2: บูรณาการงานวิจัยใช้องค์ความรู้ สู่ความยั่งยืน. วิทยาลัยนครราชสีมา.
สุณิชา ชานวาทิก, อังคณา เลขะกุล, วุฒิพันธุ์ วงษ์ มงคล, วลัยพร พัชร นฤมล, อภิชาติ ธัญญาหาร และ วิโรจน์ ตั้งเจริญ เสถียร. (2561). สถานการณ์การใช้ยาต้านจุลชีพและความรู้เรื่องยาต้านจุลชีพ: ข้อมูลจากการสำรวจอนามัยและสวัสดิการ พ. ศ. 2560. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: https://kb.hsri.or.th/dspace/handle/11228/4938.(วันที่สืบค้น 21 มีนาคม 2566).
สุวัฒน์ ปริสุทธิวุฒิพร และ มัณฑนา เหมชะญาติ. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของผู้ป่วยรับบริการในโรงพยาบาลขลุง จังหวัดจันทบุรี. The Journal of Prapokklao Hospital Clinical Medical Education Center, 31(2), 114-127.
อัมพร ยานะ และ ดลนภา ไชยสมบัติ. (2564). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะ ของผู้รับบริการแผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลชุมชน. Nursing Journal of The Ministry of Public Health, 31(1), 121-134.
อารยา ข้อค้า และ อาทิตยา จิตจำนงค์, (2564). ความรู้และพฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในจังหวัดภูเก็ต.เวชสารแพทย์ทหารบก,74(4):277-290.
อิสรา จุมมาลี และ สมศักดิ์ อาภาศรีทองสกุล. (2564). ความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของนิสิตระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วารสารอาหารและยา, 28(3), 87-95.
อรอุมา อินทนงลักษณ์, (2556). พฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของประชาชนตำบลเวียง อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: University of Phayao Digital Collections: พฤติกรรมการใช้ยาปฏิชีวนะของประชาชน ตำบลเวียง อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา (up.ac.th). (วันที่สืบค้น 27 เมษายน 2566).
อาภาพร เผ่าวัฒนา, สุรินธร กลัมพากร, สุนีย์ ละกำปั่น และขวัญใจ อำนาจสัตย์ซื่อ. (2554). การสร้างเสริมสุขภาพและการป้องกันโรคในชุมชน: การประยุกต์แนวคิดและทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. ขอนแก่น. หจก.โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา. 62-63.
Davis ME, Liu TL, Taylor YJ, Davidson L, Schmid M, Yates T, et al. Exploring patient awareness and perceptions of the appropriate use of antibiotics: a mixed-methods study. Antibiotics (Basel, Switzerland). 2017; 6(4).
Kasl, S. and Cobb, S. (1966). Health Behavior, Illness Behavior, and Sick Role Behavior. Archives of Environmental Health, 12, 246–266.
Knowles, M. (1975). Self-directed Learning. A Guide for Learners and Teachers. New York: AssociationPress.
Pender,N. J. (1996). Health Promotion in Nursing Practice. New York: Appleton and Lange.
Wong, L. P., Alias, H., Husin, S. A., Ali, Z. B., Sim, B., & Ponnampalavanar, S.S.L.S. (2021). Factors influencing inappropriate use of antibiotics: Findings from a nationwide survey of the general public in Malaysia. Plos one, 16(10), e0258698.
World Health Organization. (2002). Promoting rational use of medicines: core components (No. WHO/EDM/ 2002.3). World Health Organization.
Zaman SB, Hussain MA, Nye R, Mehta V, Mamun KT, Hossain N. A review on antibiotic resistance: Alarm bells are ringing. Cureus. 2017;9(6): 1403.
