ผลการพัฒนาทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงในพยาบาลวิชาชีพ ห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉิน โรงพยาบาลวิเชียรบุรี

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงปฏิบัติการครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงในพยาบาลวิชาชีพและประเมินผลการพัฒนาทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงต่อระดับความรู้ ทักษะการปฏิบัติและอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยที่ได้รับการช่วยฟื้นคืนชีพ กลุ่มตัวอย่างแบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ 1) พยาบาลที่ปฏิบัติงานที่ห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินของโรงพยาบาลวิเชียรบุรี จำนวน 12 คน และ 2) ผู้ป่วยที่ได้รับการช่วยฟื้นคืนชีพแบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มก่อนการ
พัฒนาทักษะ กับกลุ่มหลังการพัฒนาทักษะ กลุ่มละ 50 คน รวมจำนวน 100 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยแบบบันทึกข้อมูล แบบทดสอบความรู้การปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูง แบบประเมินทักษะการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูง แผนภูมิการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงในผู้ใหญ่ (Adult Cardiac Arrest Algorithm -2015 Update) แบบบันทึกการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูง(ACLS – 01) ดำเนินการวิจัยและเก็บรวบรวมข้อมูลเดือนมิถุนายน ถึง ธันวาคม 2563 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรม
SPSS ด้วยสถิติ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน chi-square test และ Wilcoxon signed rank test

ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงในพยาบาลวิชาชีพห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินดำเนินการใน 2 วงรอบ โดยการพัฒนาความรู้และทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงประกอบด้วย 3 วิธีการ คือ 1) การเรียนรู้จากการอบรมความรู้หลักการปฏิบัติการกู้ชีวิต 2) การฝึกทักษะการปฏิบัติจากสถานการณ์จำลองโดยแพทย์เวชศาสตร์ฉุกเฉินและแพทย์อายุกรรม และ 3) การเรียนรู้โดยใช้วิธีพี่สอนน้องการบรรยาย สาธิต ประชุมกลุ่มและติดตามผลทุกครั้งที่มีผู้ป่วยได้รับการปฏิบัติการกู้ชีวิต ผลการพัฒนาทักษะการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงในพยาบาลวิชาชีพห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉิน พบว่าหลังการพัฒนาทักษะการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงพยาบาลมีคะแนนความรู้ ( 29.8, 24.3, p=0.002) และทักษะการปฏิบัติการกู้ชีวิตสูงกว่าก่อนการพัฒนาทักษะอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (9.5, 8.1, p<0.001) แต่อัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยที่ได้รับการช่วยฟื้นคืนชีพเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (38.0%, 30.0%, p=0.527) โดยสรุปผลการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าควรมีการฝึกอบรมความรู้และทักษะการกู้ฟื้นคืนชีพขั้นสูงสำหรับบุคลากรทุกระดับอย่างต่อเนื่องอย่างน้อยปีละ 1-2 ครั้ง โดยกำหนดเป็นนโยบายของโรงพยาบาลเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการปฏิบัติการกู้ฟื้นคืนชีพและเพิ่มอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยที่ได้รับการช่วยฟื้นคืนชีพ