การพยาบาลผู้ป่วยวัณโรคดื้อยาหลายขนานติดเชื้อโควิด-19 ในงานผู้ป่วยนอก : กรณีศึกษา

บทคัดย่อ

วัณโรคดื้อยาหลายขนานมีการแพร่ระบาดเพิ่มมากขึ้น ปัจจัยส่งเสริมให้เกิดการแพร่ระบาด และมีรุนแรงขึ้นคือ สถานการณ์โควิด-19 ที่เริ่มระบาดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2563-2565 ทำให้ความเข้มข้นของการดูแลผู้ป่วยวัณโรคลดน้อยลง และผู้ป่วยวัณโรคก็มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด-19 เช่นกัน การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการดำเนินของโรค การวินิจฉัยทางการพยาบาล การวางแผนปฏิบัติการพยาบาล และผลลัพธ์การพยาบาลในผู้ป่วยวัณโรคดื้อยาหลายขนาน ที่มารับบริการที่คลินิกวัณโรค งานผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลบางพลี ซึ่งผู้ป่วยที่ศึกษาติดเชื้อโควิด-19 ร่วมด้วย ระยะเวลาที่ศึกษาระหว่างเดือนตุลาคมถึงเดือนธันวาคม 2565 โดยรวบรวมข้อมูลจากเวชระเบียน แฟ้มระเบียนการรักษา การสัมภาษณ์ผู้ป่วยและญาติ การสังเกตแบบมีส่วนร่วม และทบทวนข้อมูลกับทีมสหวิชาชีพ ผู้เชี่ยวชาญ พบว่าผู้ป่วยมีปัญหาเรื่องความวิตกกังวลจากการป่วยเป็นวัณโรคปอดกลับซ้ำ เชื้อวัณโรคมีความรุนแรงขึ้นเป็นวัณโรคดื้อยาหลายขนาน กลัวรักษาไม่หาย กลัวสมาชิกในครอบครัวติดเชื้อวัณโรคดื้อยา และระหว่างการรักษาผู้ป่วยติดเชื้อโควิด-19 ร่วมด้วย ให้การดูแลโดยใช้กระบวนการพยาบาลในการดูแลผู้ป่วยที่ครอบคลุมทั้งด้านร่างกาย จิตใจ อารมณ์ สังคม และเศรษฐกิจ พยาบาลมีบทบาทสำคัญที่จะช่วยลดความรุนแรงของโรค ป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่ทำให้อาการทรุดลง ป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาหลายขนานสู่ครอบครัวและชุมชน ผู้ป่วยได้รับการรักษาที่ต่อเนื่องสม่ำเสมอจนครบกำหนดการรักษาหายจากโรคและมีคุณภาพชีวิตที่ดี จากการศึกษาครั้งนี้ช่วยให้บุคลากรทางการพยาบาลมีแนวทางปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยวัณโรคดื้อยาหลายขนานที่ติดเชื้อโควิด-19 อย่างมีประสิทธิภาพ