Effectiveness of Using the Coaching Model in Nursing Care for Patients with Hypovolemic Shock in the Emergency Room at Nakhon Pathom Hospital
Keywords:
GROW coaching model, Injured patients with hypovolemic shock, NursingAbstract
Purpose: To examine the effects of the coaching model for nursing care for injured patients with hypovolemic shock on knowledge, nursing practices, and outcomes of nursing care at Nakhon Pathom Hospital, Nakhon Pathom Province.
Design: Quasi-Experimental Research
Method: The sample consisted of 28 nurses working at trauma and emergency room and 30 medical records of injured patients with hypovolemic shock in the emergency room. Data were collected with questionnaires and pre- and post-use of coaching records with the application of the coaching model in 4 steps, including Step 1: Coaching Preparation, Step 2: Coaching Planning, Step 3: Coaching Implementation, and Step 4: Coaching Evaluation. Data were analyzed using descriptive and paired t-test statistics.
Main findings: It was found that after implementing the coaching model for nursing care for injured patients with hypovolemic shock, the sample had a mean score of knowledge, the nursing care, and the result of nursing care implementation, higher than before coaching with statistical significance (p<0.001).
Conclusion and recommendations: Using a nursing coaching model for injured patients with hypovolemic shock helps increase nursing competency and decrease the severity of shock. The coaching model should be expanded to other patients with severe injure and various diseases that cause high death rates.
References
เกตุแก้ว นิลยาน, สมพันธ์ หิญชีระนันท์, และปราณี มีหาญพงษ์. (2564). ผลการนิเทศน์ตามโมเดลการโค้ชแบบสมาร์ทของหัวหน้าหอผู้ป่วยต่อการปฏิบัติงานของพยาบาลวิชาชีพที่โรงพยาบาลของรัฐระดับทุติยภูมิแห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารโรงพยาบาลเจริญกรุงประชารักษ์, 17(2), 74-88.
ฐิติมา แบ่งสุข, มาลี เอื้ออำนวย, และจุฑามาศ โชติบาง. (2560). ผลของการโค้ชต่อการปฏิบัติของพยาบาลใน การจัดท่านอนทารกก่อนกำหนดที่ใส่ท่อหลอดลมคอ. พยาบาลสาร, 44(3), 1-8.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2555). การพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย: คุณสมบัติการวัดเชิง จิตวิทยา. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พนิดา จารย์อุปการะ และมาเรียม นิลพันธุ์. (2558). รูปแบบการพัฒนาวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการโค้ชของครูหัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 7(2), 174-190.
เพชรฎา ห้วยเรไร แอชตัน, นิตรา ชาญชัยเดชาชัย, พิชญดา โลลุพิมาน, และสุภาพร หงส์ทอง. (2565). ผลของการพัฒนาโปรแกรมการเรียนรู้แบบโค้ชเพื่อส่งเสริมความสามารถพยาบาลห้องผ่าตัดในการพยาบาลผู้ป่วยผ่าตัดทำทางเบี่ยงหลอดเลือดหัวใจ โรงพยาบาลนครปฐม. วารสารกองการพยาบาล, 49(3), 44-57.
รุ่งอรุณ บุตรศรี. (2562). ผลของการนิเทศตามโมเดลการโค้ชแบบโกรว์ของผู้บริหารการพยาบาลระดับต้น ต่อความสามารถในการปฏิบัติงานของพยาบาลวิชาชีพ. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 26(2), 84-96.
โรงพยาบาลนครปฐม. (2565). รายงานเวชระเบียนและสถิติงานอุบัติเหตุฉุกเฉินโรงพยาบาลนครปฐม 2565. งานเวชระเบียนและสถิติงานอุบัติเหตุฉุกเฉิน โรงพยาบาลนครปฐม.
Alexander, G. (2010). Behavioral coaching-the GROW model In Passmore, Jonathan. Excellencein coaching: The industry guide (2nd ed.). Kogan.
Abhilash, Kundavaram Paul Prabhakar., Sivanandan, A. (2020). Early management of trauma the golden hour. Current Medical Issues, 18(1), 36-39. https://doi.org/10.4103/cmi.cmi_61_19
Butcher, N. E., & Balogh, Z. J. (2014). Update on the definition of polytrauma. European Journal of Trauma and Emergency Surgery, 40(2), 107-111. https://doi.org/10.1007/s00068-014-0391
Flaherty, J. (2010). Coaching: Evoking excellence in others (3rd ed). Taylor & Francis.
Faul, F., Erdfelder, E., Buchner, A., & Lang, A.-G. (2009). Statistical power analyses using G*Power 3.1: Tests for correlation and regression analyses. Behavior Research Methods, 41, 1149-1160. https://link.springer.com/article/10.3758/BRM.41.4.1149
