ความสัมพันธ์ของอุณหภูมิกระเปาะแห้งและระดับความร้อน การประเมินความเสี่ยงต่อการสัมผัสของ ความร้อน ในเกษตรกรทำงานกลางแจ้ง

บทคัดย่อ

          เกษตรกรต้องสัมผัสกับแสงแดดโดยตรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้มีเสี่ยงต่อสุขภาพจากการสัมผัสความร้อน ค่าความร้อนนั้นต้องใช้เครื่องมือตรวจวัดความร้อนด้วยอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบ (WBGT) ที่มีราคาสูงและมีข้อจำกัดในการใช้งาน การศึกษาในครั้งนี้ เป็นการศึกษาเชิงวิเคราะห์แบบภาคตัดขวาง มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความสัมพันธ์ระหว่างอุณหภูมิของสภาพอากาศและความร้อนในพื้นที่เกษตรกรรมภาคตะวันออกเฉียงเหนือจากการสุ่มพื้นที่เพื่อเก็บตัวอย่าง ทั้งหมด 8 พื้นที่ 2 ช่วงเวลา คือ ธันวาคม พ.ศ.2563 – มกราคม พ.ศ.2564 และระหว่าง ธันวาคม พ.ศ. 2564 – เมษายน พ.ศ. 2565 ตรวจวัดระดับความร้อน ด้วยอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบ (WBGT) ในพื้นที่เพาะปลูกพืชทางการเกษตร ผลการศึกษาพบว่าส่วนใหญ่คือพื้นที่ปลูกข้าว อ้อย และมันสำปะหลัง มีอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบอยู่ระหว่าง 24.54 - 31.74 องศาเซลเซียส และอุณหภูมิกระเปาะแห้งอยู่ระหว่าง 26.56 – 40.80 องศาเซลเซียส ลักษณะกิจกรรมการเพาะปลูกส่วนใหญ่ จัดอยู่ในกลุ่มภาระงานหนัก (> 350 กิโลแคลอรี/ชั่วโมง ความเร็วลมเฉลี่ยอยู่ที่ 0.25 – 6.79 เมตร/วินาที ความชื้นสัมพัทธ์ 31.60% – 80.00% ผลอุณหภูมิกระเปาะแห้งกับอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบ มีความสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยมีค่าความสัมพันธ์เชิงเส้นกันในทางบวก r > 0.80 ผลการประเมินโอกาสสัมผัสความร้อนจากเมตริกระดับภาระงานจากกิจกรรมเพาะปลูก กับระดับอุณหภูมิกระเปาะแห้งเปรียบเทียบกับการใช้ค่าอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบ พบว่า โอกาสสัมผัสความร้อนจากการใช้อุณหภูมิกระเปาะแห้ง กับโอกาสสัมผัสความร้อนจากอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r > 0.90) ที่ส่วนใหญ่อยู่ในระดับสูง ถึง ระดับสูงมาก ดังนั้นอุณหภูมิกระเปาะแห้งที่สังเกตได้จากข้อมูลอุณหภูมิสภาพอากาศเป็นอีกทางเลือกที่เกษตรกรในพื้นที่สามารถนำมาใช้แทนอุณหภูมิเวตบัลบ์โกลบที่ต้องใช้ผลการตรวจวัด ผลการค้นพบจึงเสนอแนะว่าการประเมินความเสี่ยงต่อการเจ็บป่วยจากความร้อนของเกษตรกรสามารถใช้อุณภูมิสภาพอากาศในการประเมินเพื่อการวางแผนป้องกันหรือลดโอกาสสัมผัสกับความร้อนและการเจ็บป่วยจากความร้อนในระยะยาวได้ต่อไป