ผลของโปรแกรมส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติต่อการปฏิบัติของพยาบาล และระยะเวลาในการเริ่มการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตก

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองแบบสองกลุ่ม วัดผลหลังทำการทดลอง (Posttest control group design) เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติต่อการปฏิบัติของพยาบาลและระยะเวลาในการเริ่ม การหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตก กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาในครั้งนี้ ประกอบด้วย พยาบาลวิชาชีพที่ปฏิบัติงานในห้องผู้ป่วยหนักศัลยกรรมประสาท จำนวน 15 คน และผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตกที่เข้ารับการดูแลที่ห้องผู้ป่วยหนักศัลยกรรมประสาท โรงพยาบาลพุทธชินราช พิษณุโลก จำนวน 32 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 16 คน โดยกลุ่มควบคุมพยาบาลใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามปกติ กลุ่มทดลองพยาบาลได้รับโปรแกรมส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจ เครื่องมือดำเนินการวิจัย ประกอบด้วย โปรแกรมส่งเสริมการการใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจ คู่มือการปฏิบัติของพยาบาลวิชาชีพตามแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตก แบบสังเกตการปฏิบัติของพยาบาลวิชาชีพ และแบบบันทึกข้อมูลการหย่าเครื่องช่วยหายใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา Chi-square test และสถิติ Independent t-test

ผลการวิจัยพบว่า พยาบาลวิชาชีพมีคะแนนการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตกหลังได้รับโปรแกรมส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติสูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติในภาพรวมและกลุ่มทดลองมีระยะเวลาในการเริ่มการใช้แนวปฏิบัติสั้นกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ p < .05

โปรแกรมการส่งเสริมการใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองแตก ช่วยให้พยาบาลวิชาชีพมีทักษะในการใช้แนวปฏิบัติเพิ่มขึ้น และผู้ป่วยได้รับการประเมินการหย่าเครื่องช่วยหายใจได้เร็วขึ้น