ผลของการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรต่อภาวะแทรกซ้อน และคุณภาพชีวิตหลังใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวร

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นวิจัยกึ่งทดลองแบบ 2 กลุ่ม วัดผลก่อนและหลังการทดลองเพื่อเปรียบเทียบการเกิดภาวะแทรกซ้อนและคุณภาพชีวิตผู้ป่วยหลังใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรระหว่ากลุ่มที่ใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรกับกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลแบบเดิม กลุ่มตัวอย่างจำนวน 60 ราย คัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงแบ่ง 2 กลุ่ม กลุ่มละ 30 คน กลุ่มควบคุมเป็นผู้ป่วยที่ได้รับการพยาบาลแบบเดิม ส่วนกลุ่มทดลองได้รับการดูแลตามแนวปฏิบัติที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แนวปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรประกอบด้วย 4 ระยะ ดังนี้ 1) การพยาบาลก่อนใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวร 2) การพยาบาลหลังใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวร 3) การให้คำแนะนำและติดตามอาการผู้ป่วยหลังจำหน่าย 2 สัปดาห์ และ 4) การโทรศัพท์ติดตามอาการ 1 เดือน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล ภาวะแทรกซ้อนที่เกิดขึ้นหลังใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวร และแบบสอบถามคุณภาพชีวิต วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณใช้การแจกแจงความถี่ ร้อยละ ไค-สแควร์ Pair T-test และ Independent T-test

ผลการวิจัยพบว่า การเกิดภาวะแทรกซ้อนหลังใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมไม่แตกต่างกัน คุณภาพชีวิตโดยรวมก่อนทดลองของทั้ง 2 กลุ่มไม่แตกต่างกัน แต่หลังการทดลองพบว่าทั้ง 2 กลุ่มมีคุณภาพชีวิตแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยกลุ่มทดลองมีคุณภาพชีวิตโดยรวมอยู่ในระดับดี ส่วนกลุ่มควบคุมคุณภาพชีวิตโดยรวมอยู่ในระดับกลาง

ดังนั้นเพื่อเป็นการพัฒนาคุณภาพการดูแลผู้ป่วย การนำแนวปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยใส่เครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดถาวรมาใช้ถือว่าเป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วยเพื่อให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดี