ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานในผู้สูงอายุ โรคข้อเข่าเสื่อม เขตพื้นที่อำเภอเถิน จังหวัดลำปาง

บทคัดย่อ

     งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานในผู้สูงอายุโรคข้อเข่าเสื่อม และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานในผู้สูงอายุโรคข้อเข่าเสื่อม ในเขตพื้นที่อำเภอเถิน จังหวัดลำปาง ช่วงเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2566 ถึงเดือนธันวาคม พ.ศ. 2566 กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุที่มีภาวะข้อเข่าเสื่อมระดับปฐมภูมิ จำนวน 302 ราย เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามโดยใช้การสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา และการวิเคราะห์ถดถอยลอจิสติก ระดับนัยสำคัญอย่างมีนัยสถิติ (p<0.05)

     ผลการศึกษาพบว่าพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพโดยการใช้การแพทย์แบบผสมผสานอยู่ในระดับปานกลาง (Mean = 49.97, S.D. = 5.87) โดยแยกเป็นด้านระบบการแพทย์ภาควิชาชีพอยู่ในระดับปานกลาง ด้านระบบการแพทย์พื้นบ้านอยู่ในระดับต่ำ และด้านระบบการแพทย์ภาคประชาชนอยู่ในระดับต่ำ การวิเคราะห์ถดถอยลอจิสติกพบว่าปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value < 0.05) ได้แก่ ปัจจัยด้านการเข้าถึงบริการการแพทย์แบบผสมผสาน ผู้ที่มีระดับการเข้าถึงบริการระดับสูง มีพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานระดับสูง มากกว่าผู้ที่มีระดับการเข้าถึงปานกลางและต่ำ 9.45 เท่า (95% CI AOR: 2.84-31.48, p-value < 0.001) ปัจจัยด้านการตัดสินใจเลือกใช้การแพทย์แบบผสมผสาน พบว่าผู้ที่มีระดับการตัดสินใจเลือกใช้มาก มีพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานระดับสูง มากกว่าผู้ที่มีระดับการตัดสินใจปานกลางและต่ำ 3.60 เท่า (95% CI AOR: 1.26-10.26, p-value = 0.016) และปัจจัยด้านการได้รับแรงสนับสนุนทางสังคม พบว่าผู้ที่ได้รับแรงสนับสนุนจากบุคคลระดับสูง มีพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพโดยใช้การแพทย์แบบผสมผสานระดับสูง มากกว่าผู้ที่ได้รับแรงสนับสนุนระดับปานกลางและต่ำ 4.83 เท่า (95% CI AOR: 1.01-23.12, p-value = 0.049)