Development of a Suicide Prevention Model for Students through Network Partnership A Case Study of Mueang Roi Et District, Roi Et Province
Keywords:
suicide prevention, school-age student, network partnership participation, action researchAbstract
This action research study aimed to develop a suicide prevention model for school-age students through the participation of network partners and to evaluate the effectiveness of the developed model. The study was conducted following the PAOR process. The sample consisted of 220 students in grades 1-3 from a secondary school in Mueang District, Roi Et Province. Research instruments included structured interview guidelines for focus group discussions, questionnaires assessing knowledge and attitudes toward depression and suicide, and the Children's Depression Inventory (CDI) for depression screening. Data were analyzed using content analysis, descriptive statistics, and paired sample t-tests.
The findings revealed that prior to the intervention, the majority of students had moderate knowledge about depression and suicide (58.2%, M = 10.51, SD = 2.31), high levels of appropriate attitudes (70.0%, M = 1.35, SD = 0.28), and clinically significant depression (6.8%, M = 12.84, SD = 8.73). The developed suicide prevention model comprised six main components: (1) a two-tier prevention system based on risk levels, (2) network partnership structure, (3) screening and monitoring system, (4) crisis management system, (5) networking and support system establishment, and (6) monitoring and evaluation mechanisms. Five core activities were implemented: the "Know Your Heart, Bright Youth" weekly guidance sessions, the "Peer-to-Peer Support" network, health education by public health personnel, mobile mental health clinics, and capacity building for teachers and staff. Following the implementation of the model, students demonstrated significantly improved outcomes. Knowledge levels increased to the high category (76.4%, M = 12.24, SD = 1.87), appropriate attitudes rose to 88.2% (M = 1.47, SD = 0.23), and clinically significant depression decreased to 3.6% (M = 10.22, SD = 5.31), all statistically significant at the 0.05 level (p < 0.001). All students identified with clinically significant depression were referred to child and adolescent psychiatrists (100%).
References
กัญญา อภิพรชัยสกุล. สุขภาพคนไทย [อินเทอร์เน็ต]. 2564 [เข้าถึงเมื่อ 21 ตุลาคม 2567]. เข้าถึงได้จาก: https://www.thaihealthreport.com/th/articles_detail.php?id=40.
ศูนย์เฝ้าระวังการฆ่าตัวตาย. รายงานสถานการณ์การฆ่าตัวตายในประเทศไทย ปีงบประมาณ 2566 [อินเทอร์เน็ต]. 2566 [เข้าถึงเมื่อ 21 ตุลาคม 2567]. เข้าถึงได้จาก: https://suicide.dmh.go.th/news/view.asp?id=92.
โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์. ยุทธศาสตร์การป้องกันการฆ่าตัวตายระดับชาติ พ.ศ.2564 – 2565. กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข; 2564.
นพภัสสร วิเศษ, ยชญ์รวินทร์ จรบุรมย์, อภิญญา วงศ์บุญสูง, พงษ์ศักดิ์ ศรีโคตร, ยุทธนา รัตนอากร, รุจิภาส วิสุทธิสัตย์. ผลของการพัฒนาศักยภาพอาสาสมัครสาธารณสุขหมู่บ้าน ในการป้องกันการฆ่าตัวตายโดยโปรแกรมการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ. 2567;18(2):1–11.
กรมสุขภาพจิต. ปัญหาเครียดในวัยรุ่น [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 21 ตุลาคม 2567]. เข้าถึงได้จาก: https://dmh.go.th/news-dmh/view.asp?id=30188.
Rosenberg M. Society and the adolescent self-image. Princeton (NJ): Princeton University Press; 1965.
จุฑารัตน์ สถิรปัญญา, วิทยา เหมพันธ์. ศึกษาความเครียดของนักศึกษามหาวิทยาลัย. วารสารมหาวิทยาลัยแม่โจ้. 2556;1(1):42-58.
พรมมณี โฮชิน. ปัจจัยที่มีผลต่อความเครียดในการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง; 2557.
Goel A, Bardhan S. Effect of stress on self-efficacy and emotional intelligence among college students of humanities and sciences: A study on gender differences. Int J Appl Res. 2559;2(12):318-28.
นงคราญ คชรักษา, ศรีประไพ อินทร์ชัยเทพ. การพัฒนารูปแบบการป้องกันการฆ่าตัวตายโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน จังหวัดลำปาง. วารสารแพทย์นาวี. 2563;47(2):446–63.
Krejcie R.V., Morgan D.W. Determining sample size for research activities. Educ Psychol Meas. 1970;30(3):607-10.
ศักรินทร์ แก้วเฮ้า, ลัดดาวัลย์ สุวรรณโคตร, ยชญ์รวินทร์ จรบุรมย์, อภิญญา วงศ์บุญสูง, มัณฑนา เหมวิจิตร, พงษ์ศักดิ์ ศรีโคตร. การพัฒนาระบบการป้องกัน และแก้ปัญหาการฆ่าตัวตายระดับอำเภอโดยชุมชนมีส่วนร่วม. เอกสารเผยแพร่ภายใต้งบดำเนินงานโครงการพัฒนานวัตกรรมเชิงระบบเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพจิต. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ; 2563.
Bloom B.S, Hastings J.T, Madaus G.F. Handbook on formative and summative evaluation of student learning. New York (NY): McGraw-Hill; 1971.
Kovacs M. Children's Depression Inventory (CDI). Psychological Corporation; 1977.
Kemmis S, McTaggart R, Nixon R. The Action Research Planner: Doing Critical Participatory Action Research. Singapore: Springer; 2014.
เนตรนภา ภะมะราภา. การพัฒนารูปแบบเพื่อป้องกันการพยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า จังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชาการป้องกันควบคุมโรค สคร.2 พิษณุโลก. 2565;9(3):92-107.
พุทธิพร พงศ์นันทกุลกิจ, สุทธีพร มูลศาสตร์, ชัยวุฒิ สิทธิเวช, วรรณดี พุ่มไสว, นพวรรณ วิจิตรจรัสกุล. การพัฒนารูปแบบการป้องกันการฆ่าตัวตาย ในกลุ่มเสี่ยงที่มีภาวะซึมเศร้าในชุมชน จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัยสุขภาพและการพยาบาล. 2565;38(2):187-97.
สุรชัย เฉนียง, ปาริชาติ เมืองขวา. พฤติกรรมการฆ่าตัวตายในวัยรุ่น. วารสารพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยสยาม. 2562;20(39):121-30.
อธิวัฒน์ โสภณวัชรพันธ์, อทิตยา พรชัยเกตุ, เพ็ญนภา แดงด้อมยุทธ์. โปรแกรมป้องกันการฆ่าตัวตายในวัยรุ่น : การพยาบาลตามหลักเชิงประจักษ์. วารสารแพทย์นาวี. 2557;41(2):19-31.
จักรกริช ไชยทองศรี, อาทิตยา บุตรแสง, ปาลิกา แก้วลาย, ยศยา จันทะกุล, นภาพร เพียรชนะ, ศิริวรรณ แก้วเล็ก, และคณะ. ประสิทธิผลแนวทางการเฝ้าระวังและป้องกันการฆ่าตัวตาย โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน อำเภอซำสูง จังหวัดขอนแก่น. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย. 2565;67(1):59-70.
ภานุพันธ์ ไพทูรย์. การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างคุณค่าในตนเองเพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายของวัยรุ่นในพื้นที่จังหวัดพะเยา. วารสารสหวิทยาการเพื่อการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. 2567;14(1):1-14.
จินตนา พลมีศักดิ์, วิรัติ ปานศิลา, กัญญารัตน์ คมคาย. การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมในการเฝ้าระวังและดูแลผู้มีภาวะซึมเศร้าและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย กรณีศึกษาบ้านตับเต่า ตำบลน้ำคำใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดยโสธร. วารสารโรงพยาบาลมหาสารคาม. 2558;12(1):31-9.
