การพัฒนาแนวปฏิบัติการช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บฉุกเฉินในโรงพยาบาลทุ่งเสลี่ยม

บทคัดย่อ

         การวิจัยและพัฒนาฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและประเมินผลแนวปฏิบัติการช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บฉุกเฉิน  โดยใช้หลักฐานเชิงประจักษ์ ตามกรอบแนวคิด Evidence -  based Practice Model ของ Soukup (2000) กลุ่มตัวอย่างได้แก่ผู้ป่วยบาดเจ็บและฉุกเฉินที่มารับบริการช่วงเดือน มีนาคม  2561 - กันยายน  2562     เลือกแบบเจาะจงตามเกณฑ์คัดเข้าจำนวน 98 รายและทีมฉุกเฉินจำนวน 12 คน เครื่องมือประกอบด้วยแบบสนทนา แนวปฏิบัติ และแบบประเมินผลการใช้  ตรวจสอบความตรงโดยผู้เชี่ยวชาญ  3 ท่าน ขั้นตอน ได้แก่ การ วิเคราะห์สถานการณ์ การพัฒนาแนวปฏิบัติทดลองใช้ และประเมินผล  สถิติที่ใช้  ความถี่ค่าเฉลี่ย   ร้อยละ  เปรียบเทียบข้อมูลด้วยการทดสอบ  Paired t- test ผลการวิจัยพบว่า การมีแนวปฏิบัติที่ชัดเจนโดยกำหนดบทบาทหน้าที่ การจัดเตรียมอุปกรณ์ และเวชภัณฑ์ให้พร้อมใช้ส่งผลให้เกิดความปลอดภัย  โดยวัดได้จากค่าความเข้มข้นของออกซิเจน  ก่อนและหลังแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ  (P< . 05)  การช่วยเหลือในห้องฉุกเฉินเฉลี่ย  75.34 นาที ซึ่งใช้เวลาน้อยกว่าเกณฑ์ที่กำหนดไว้ และความพึงพอใจของทีมในการใช้แนวปฏิบัติ โดยรวมหลังพัฒนามากกว่าก่อนการพัฒนาในระดับมากที่สุด   (ค่าเฉลี่ย 4.37)   อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติสรุปได้ว่า  การพัฒนาแนวปฏิบัติการช่วยชีวิตโดยใช้หลักฐานเชิงประจักษ์มีประโยชน์สามารถนำไปใช้เกิดผลลัพธ์ที่ดีกับผู้ป่วย