ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อภาวะบีบคั้นทางจิตใจของวัยรุ่นไทยในสถานการณ์ โควิด 19 ในระยะเตรียมการปรับเป็นโรคประจำถิ่น

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อภาวะบีบคั้นทางจิตใจของวัยรุ่นไทยในสถานการณ์โควิด 19 ในระยะเตรียมการปรับเป็นโรคประจำถิ่น โดยมีจุดประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างข้อมูลทั่วไป ความเครียด ความวิตกกังวล และภาวะซึมเศร้า กับภาวะบีบคั้นทางจิตใจของวัยรุ่นไทยในสถานการณ์โควิด 19 ในระยะเตรียมการปรับเป็นโรคประจำถิ่น โดยใช้กลุ่มตัวอย่าง คือ วัยรุ่นไทยที่มีอายุระหว่าง 18-25 ปี ในแต่ละภูมิภาคในประเทศไทย จำนวนภูมิภาคละ 105 คน รวมทั้งหมด 420 คน โดยวิธีสุ่มตัวอย่างแบบ Simple Samplings ใช้เครื่องมือแบบประเมิน Kessler Psychological Distress Scale (K10) ฉบับภาษาไทย และแบบประเมินความเครียด ความกังวล ความเศร้า (DASS-21) ซึ่งผู้วิจัยได้ดำเนินการสร้างเป็นแบบสอบถามออนไลน์ (Google form) แล้วจึงเก็บข้อมูลแบบ Online Survey

ผลวิจัยพบว่าผู้เข้าร่วมวิจัยส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (ร้อยละ 64.5) อายุ 20-22 ปี (ร้อยละ 58.8) ประกอบอาชีพ นักเรียน นักศึกษา นิสิต (ร้อยละ 70.7) กำลังศึกษาอยู่ในระดับอุดมศึกษา (ร้อยละ 52.9) กลุ่มตัวอย่าง มีภาวะเครียด ภาวะวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า ภาวะบีบคั้นทางจิตใจในระดับปกติ ในสถานการณ์โควิด 19 ระยะเตรียมเข้าสู่การเป็นโรคประจำถิ่นอยู่ในระดับจากการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลปละภาวะบีบคั้นทางจิตใจพบว่า เพศ อาชีพ ระดับการศึกษา รายได้ และภูมิภาคมีความสัมพันธ์กับภาวะบีบคั้นทางจิตใจ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p≤0.05) ส่วนอายุไม่มีความสัมพันธ์กับภาวะบีบคั้นทางจิตใจ ส่วนความสัมพันธ์ของความเครียด  ความวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า กับภาวะบีบคั้นทางจิตใจพบว่าทั้ง 3 ภาวะมีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับสูงกับภาวะบีบคั้นทางจิตใจของวัยรุ่นไทยในช่วงสถานการณ์โควิด อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05  โดยพบว่าความเครียด ( = .79,p ≤ .001) ความวิตกกังวล ( = .79,p ≤ .001) และภาวะซึมเศร้า ( = .80,p ≤ .001) ตามลำดับ