ประสิทธิผลของโปรแกรมการให้ความรู้โรงเรียนเบาหวานและการติดตามระดับน้ำตาลต่อ การควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดของผู้ป่วยเบาหวานที่ควบคุมระดับน้ำตาลไม่ได้ โรงพยาบาลห้วยผึ้ง อำเภอห้วยผึ้ง จังหวัดกาฬสินธุ์
คำสำคัญ:
โรงเรียนเบาหวาน, โปรแกรมการให้ความรู้, การควบคุมระดับน้ำตาล, HbA1cบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองแบบหนึ่งกลุ่ม วัดผลก่อนและหลังการทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมการให้ความรู้โรงเรียนเบาหวานต่อระดับ HbA1c ความรู้ พฤติกรรมการดูแลตนเอง และความพึงพอใจของผู้ป่วยเบาหวานที่ควบคุมระดับน้ำตาลไม่ได้ กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ที่มีระดับ HbA1c มากกว่าร้อยละ 7 จำนวน 30 คน โปรแกรมประกอบด้วยการให้ความรู้ 6 ครั้ง การฝึกทักษะการดูแลตนเอง การใช้คู่มือ และการติดตามอย่างต่อเนื่อง เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ ทำการเก็บข้อมูลก่อนการทดลอง หลังการทดลองทันที และติดตามผลที่ 3 เดือน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ Paired t-test
ผลการวิจัยพบว่า ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (ร้อยละ 86.7) อายุเฉลี่ย 60.7 ปี มีการศึกษาระดับประถมศึกษา (ร้อยละ 80) ประกอบอาชีพเกษตรกรรม (ร้อยละ 56.7) หลังจากเข้าร่วมโปรแกรม ระดับ HbA1c ลดลงจากร้อยละ 7.53 เป็นร้อยละ 7.11 (p = 0.001) สัดส่วนผู้ป่วยที่ควบคุมน้ำตาลได้ตามเป้าหมายเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 39.3 เป็นร้อยละ 57.1 คะแนนความรู้เพิ่มขึ้นจาก 12.2 เป็น 17.5 คะแนน (p < 0.001) คะแนนพฤติกรรมการดูแลตนเองเพิ่มขึ้นจาก 2.79 เป็น 3.94 คะแนน (p < 0.001) ความพึงพอใจต่อโปรแกรมอยู่ในระดับมากที่สุด ซึ่งโปรแกรมการให้ความรู้โรงเรียนเบาหวานมีประสิทธิผลในการลดระดับ HbA1c เพิ่มความรู้และพฤติกรรมการดูแลตนเองของผู้ป่วยเบาหวานอย่างมีนัยสำคัญ สามารถนำไปใช้เป็นต้นแบบในการพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยเบาหวานในสถานบริการสุขภาพอื่น
เอกสารอ้างอิง
กงโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค. (2565). รายงานสถานการณ์โรคเบาหวานในประเทศไทย ปี 2565. กระทรวงสาธารณสุข.
กัญจน์มิตา ธัญวัฒน์ธีรากุล. (2566). ประสิทธิผลของโรงเรียนเบาหวานวิทยาต่อพฤติกรรมสุขภาพของผู้ป่วยเบาหวาน. วารสารการพยาบาลและสุขภาพ, 15(2), 45-58.
ธีรศักดิ์ พาจันทร์ และคณะ. (2565). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการควบคุมระดับน้ำตาลในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2. วารสารเวชศาสตร์ชุมชน, 28(3), 112-125.
ธีรวัฒน์ สกุลมานนท์ และ ประวิช ขุนนิคม. (2568). การศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมการศึกษาผู้ป่วยเบาหวาน. วารสารการแพทย์เขตเมือง, 35(4), 78-89.
พัฒกร ศรีสุข. (2567). ผลของโปรแกรมโรงเรียนหวานน้อยต่อการควบคุมระดับน้ำตาลในผู้ป่วยเบาหวาน [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท]. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
มานพ ผสม. (2566). การพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเบาหวานแบบบูรณาการ. วารสารสุขภาพชุมชน, 22(1), 34-47.
รัตนา เสนาหนอก. (2566). ประสิทธิผลของโรงเรียนเบาหวานต่อพฤติกรรมการจัดการตนเองของผู้ป่วย. วารสารการพยาบาลไทย, 18(3), 156-169.
โรงพยาบาลห้วยผึ้ง. (2565). รายงานผลการดำเนินงานคลินิกเบาหวาน ประจำปี 2565. โรงพยาบาลห้วยผึ้ง.
วศิน ทองทรงกฤษณ์. (2565). การพัฒนาความรอบรู้ทางสุขภาพในผู้ป่วยเบาหวาน. วารสารส่งเสริมสุขภาพ, 29(2), 89-102.
ศุภวรรณ ยอดโปร่ง และ ลัฆวี ปิยะบัณฑิตกุล. (2561). ผลของโรงเรียนเบาหวานต่อความรู้และความเข้าใจของผู้ป่วย. วารสารการแพทย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 42(4), 203-216.
สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข. (2565). การศึกษาภาระค่าใช้จ่ายการรักษาพยาบาลโรคเบาหวานในประเทศไทย. กระทรวงสาธารณสุข.
สมาคมโรคเบาหวานแห่งประเทศไทย. (2565). แนวทางการดูแลรักษาผู้ป่วยเบาหวาน ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2565. โรงพิมพ์อักษรกราฟฟิค.
อุษนีย์ รามฤทธิ์. (2568). การประเมินผลโปรแกรมการศึกษาผู้ป่วยเบาหวานในโรงพยาบาลชุมชน. วารสารการพยาบาลสาธารณสุข, 31(1), 67-80.
Alliston, M., Johnson, R., & Smith, K. (2024). Effectiveness of diabetes self-management education programs: A systematic review and meta-analysis. Diabetes Care, 47(3), 456-468.
American Diabetes Association. (2023). Standards of medical care in diabetes-2023. Diabetes Care, 46(Supplement 1), S1-S291.
International Diabetes Federation. (2022). IDF diabetes atlas (10th ed.). International Diabetes Federation.
World Health Organization. (2023). Global report on diabetes. World Health Organization Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.