รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560 กับโอกาสพัฒนาระบบการแพทย์ฉุกเฉินไทย

บทคัดย่อ

ตั้งแต่พระราชบัญญัติการแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ.2551 ประกาศใช้เป็นเวลา 13 ปีแล้ว การเสียชิวิตและทุพพลภาพของคนไทย จากการเจ็บป่วยฉุกเฉินรวมถึงอุบัติเหตุยังอยู่ในอัตราที่สูง สาเหตุที่สำคัญหนึ่งคือข้อจำกัดของอำนาจหน้าที่ที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติฯ อาจไม่เพียงพอ ในขณะที่มีหลายหน่วยงานภาครัฐ เอกชน และประชาชนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือผู้ป่วยฉุกเฉิน ต่างมีกฎหมายของหน่วยงานระบุอำนาจหน้าที่ใช้บังคับซึ่งไม่ได้ระบุเรื่องการแพทย์ฉุกเฉิน หรือที่มีส่วนเกี่ยวข้องอยู่บ้างก็มีลักษณะ แยกส่วน ไม่มีอำนาจบังคับทีชัดเจนในการเชื่อมโยง อันเป็นปัญหาอุปสรรคต่อการพัฒนาการแพทย์ฉุกเฉินของประเทศไทย อย่างไรก็ตาม การอ้างอิงและเชื่อมโยงกฎหมายโดยรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศเป็นโอกาสพัฒนา รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2560 บัญญัติให้มีการกำหนดยุทธศาสตร์ระยะยาว ให้มีการปฏิรูปประเทศ ถือว่าเป็นจุดเด่นที่ไม่มีในรัฐธรรมนูญ ฉบับก่อนๆ และยังคงเน้นการส่งเสริมพัฒนาการบริการภาครัฐและการบูรณาการความร่วมมือระหว่างรัฐ เอกชน องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและประชาชน เป็นหลักให้เกิดการบูรณาการกฎหมายต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง พระราชบัญญัติการแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ.2551 เป็นกฎหมายเฉพาะและอยู่ในระดับบทบัญญัติแห่งกฎหมาย ต้องอาศัยอำนาจแห่งรัฐธรรมนูญเพื่อบูรณาการกับกฎหมายอื่นๆ ในการ แก้ไขอุปสรรคการประสานความร่วมมือข้ามหน่วยงาน การพัฒนาการแพทย์ฉุกเฉินสอดรับกับรัฐธรรมนูญ เป็นความจำเป็นพื้นฐานที่รัฐต้องจัดให้เพื่อคุ้มครองสิทธิของประชาชนเมื่อเจ็บป่วยฉุกเฉินอย่างมีคุณภาพได้มาตรฐาน ให้ผู้ป่วยฉุกเฉินเข้าถึงได้อย่าง ทั่วถึงเท่าเทียมและทันเวลา และเสริมสร้างให้ประชาชนมีความรู้พื้นฐานเข้าถึงการป้องกันการเจ็บป่วยฉุกเฉิน เพื่อให้บรรลุถึงการ ลดอัตราการเสียชีวิตและทุพพลภาพของคนไทยอย่างมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่าย ส่งเสริมองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นทีเป็นผู้บริหารจัดการการแพทย์ฉุกเฉินในระดับพื้นที่ตามหลักการกระจายอำนาจ มีการพัฒนาแผนหลักการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ สอดรับกับ ยุทธศาสตร์ชาติและแผนปฏิรูปประเทศ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2560 จึงเป็นโอกาสของการพัฒนาการแพทย์ฉุกเฉินของประเทศไทย