การหาค่าความแตกต่างของคะแนน Blatchford ระหว่างกลุ่มที่ได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดและ กลุ่มที่ไม่ได้ทำหัตถการเพื่อหยุดเลือด ในผู้ป่วยที่มีเลือดออกในทางเดินอาหารส่วนต้น

บทคัดย่อ

ภาวะเลือดออกในทางเดินอาหารส่วนต้น เป็นปัญหาที่พบได้บ่อยและมีความสัมพันธ์กับอัตราการเสียชีวิต ปัญหาที่พบคือ ยังไม่มีค่าคะแนนที่เป็นตัวชี้วัดที่ชัดเจนในการจำแนกระดับความรุนแรง เพื่อใช้ในการพิจารณารับผู้ป่วยนอนในโรงพยาบาล เพื่อได้รับการส่องกล้องทางเดินอาหารโดยเร่งด่วน ทำให้ต้องรับผู้ป่วยเข้านอนในโรงพยาบาลทุกราย ประกอบกับสถานการณ์ปัจจุบัน มีผู้ป่วยจำนวนมากที่ต้องนอนในโรงพยาบาลด้วยภาวะต่างๆ ทำให้อาจเกิดปัญหาเรื่องจำนวนเตียงที่ไม่เพียงพอ การศึกษานี้มี วัตถุประสงค์เพื่อหาค่าความแตกต่างของคะแนนที่เป็นตัวชี้วัด (Blatchford score) ที่ใช้ในการจำแนกระดับความรุนแรงในผู้ป่วย ที่มีภาวะเลือดออกในทางเดินอาหารส่วนต้นระหว่างกลุ่มผู้ป่วยความเสี่ยงสูงที่จำเป็นต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดผ่านการส่องกล้องทางเดินอาหารและกลุ่มผู้ป่วยความเสี่ยงต่ำทีไม่จำเป็นต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดผ่านการส่องกล้องทางเดินอาหาร ในโรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา ศึกษาโดยเก็บข้อมูลย้อนหลังผู้ป่วยเลือดออกทางเดินอาหารส่วนต้นจำนวน 144 ราย เป็น ข้อมูลพื้นฐานของผู้ป่วยในการส่องกล้องทางเดินอาหารส่วนต้นและค่าคะแนน Blatchford มาเปรียบเทียบกัน ผลการศึกษาพบว่า กลุ่มที่จำเป็นต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดมีค่าเฉลี่ยคะแนน Blatchford score มากกว่ากลุ่มที่ไม่จำเป็นต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (9.9±2.8 vs. 7.5±3.6, p<0.05) นอกจากนั้นยังพบว่า กลุ่มผู้ป่วยที่จำเป็นต้องได้ รับการทำหัตถการหยุดเลือดนั้นมีค่าคะแนน Blatchford ตั้งแต่ 3 ขึ้นไปทุกราย จากการศึกษานี้พบว่า กลุ่มที่จำเป็น ต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือดมีค่าเฉลี่ยคะแนน Blatchford score มากกว่ากลุ่มที่ไม่จำเป็นต้องได้รับการทำหัตถการหยุดเลือด และพบว่า ค่าคะแนนBlatchford score ตั้งแต่ 3 ขึ้นไป น่าจะสามารถนำมาใช้เป็นเกณฑ์พิจารณารับผู้ป่วยความเสี่ยงสูงไว้นอนในโรงพยาบาล เพื่อได้รับการส่องกล้องทางเดินอาหารอย่างเร่งด่วนและทำหัตถการหยุดเลือดได้