การพัฒนาเทคโนโลยีสื่อสารและสารสนเทศ การแพทย์ฉุกเฉินให้เป็นระบบหลักของประเทศไทย

บทคัดย่อ

การพัฒนาระบบสื่อสารและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อประโยชน์ต่อการปฏิบัติการฉุกเฉิน ตามมาตรา 15(3) แห่ง พ.ร.บ. การแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2551 เป็นภารกิจของสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ เป็นส่วนหนึ่งของแผนหลักการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ ตามที่คณะกรรมการการแพทย์ฉุกเฉินประกาศกำหนดและปัจจุบันมีแผนแม่บทในการพัฒนาระบบสื่อสารและเทคโนโลยี - สารสนเทศช่วงเวลา 7 ปี ทั้งหมดนี้นำมาสู่การออกแบบสถาปัตยกรรมระบบเพื่อให้บรรลุผลลัพธ์สุดท้ายคือลดการเสียชีวิตและ ทุพพลภาพจากการเจ็บป่วยฉุกเฉิน ซึ่งการพัฒนาระบบสื่อสารและเทคโนโลยีสารสนเทศเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาระบบปฏิบัติการ ฉุกเฉินให้มีคุณภาพมาตรฐานสู่ระดับสากล โดยคำนึงถึงบริบทของประเทศไทย เพื่อใช้โอกาสแห่งความเจริญก้าวหน้าของเทคโนโลยี ในปัจจุบันสู่การพัฒนาระบบสื่อสารและสารสนเทศการแพทย์ฉุกเฉินให้มีประสิทธิภาพ ประหยัดงบประมาณ เป็นระบบที่ยั่งยืนและสามารถพัฒนาต่อเนื่องได้ จึงจำเป็นที่จะต้องมีการพัฒนาระบบที่เป็นระบบกลางหลัก เพื่อให้ทุกพื้นที่ของประเทศไทยสามารถเชื่อมต่อให้เป็นประโยชน์ได้ และเป็นระบบเปิดให้ระบบอื่นๆ ที่พัฒนาขึ้นของหน่วยงานใดๆ เชื่อมต่อให้เป็นประโยชน์ของประชาชนหรือ ผู้ป่วยฉุกเฉินในแต่ละพื้นที่เชื่อมต่อได้ ระบบที่พัฒนาขึ้นจะเพิ่มประสิทธิภาพตั้งแต่การป้องกัน เฝ้าระวัง รับรู้ และช่วยเหลือเบื้องต้น การแจ้งและรับแจ้ง การประสานและจ่ายงาน การปฏิบัติการ การอำนวยการทางการแพทย์ การรักษาและลำเลียงจนถึงสถานพยาบาล การพัฒนาจึงควบคู่ไปกับการพิจารณาให้เป็นแบบจำลองเพื่อนำไปสู่การร่างและกำหนดเป็นมาตรฐานของประเทศต่อไป โดยแบ่งเป็น 5 ระดับ ได้แก่ ระดับพัฒนาศักยภาพของระบบ (performance reference model: PRM) ระดับพัฒนาสมรรถนะปฏิบัติการ (business reference model: BRM) ระดับพัฒนาคุณภาพและการใช้ข้อมูล (data reference model: DRM) ระดับพัฒนาประสิทธิภาพ เทคนิคบริการ (service reference model: SRM) และระดับพัฒนาโครงสร้างและเทคโนโลยี (technology reference model: TRM)