ผลของการใช้แนวทางการป้องกันและควบคุมการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาในโรงพยาบาล ต่อ ความรู้และการปฏิบัติ ตามแนวทาง ของบุคลากรที่ดูแลผู้ป่วยใน โรงพยาบาลลำทับ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การติดเชื้อดื้อยาในโรงพยาบาลเป็นปัญหาสำคัญที่ต้องเฝ้าระวัง การวิจัยนี้เป็นวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่าง 1 กลุ่ม ที่วัดผลก่อนและหลังได้รับกิจกรรมให้ความรู้การป้องกันและควบคุมการแพร่กระจายเชื้อดื้อยา ร่วมกับการนิเทศทางการพยาบาล วัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบ 1) คะแนนความรู้ 2) คะแนนการปฏิบัติตามแนวทาง และ 3) การตรวจพบเชื้อดื้อยาจากอุปกรณ์การแพทย์ในห่อผู้ป่วยใน ก่อนและหลังการปฏิบัติตามแนวทางการป้องกันและควบคุมการแพร่กระจายเชื้อดื้อยา กลุ่มตัวอย่าง คือบุคลากรหอผู้ป่วยในโรงพยาบาลลำทับจำนวน 20 คน และรายงานผลการเพาะเชื้อของหอผู้ป่วยในที่เก็บจากอุปกรณ์การแพทย์ ก่อนและหลังการทดลองจำนวน 20 ตัวอย่าง การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนาและสถิติอนุมาน ได้แก่ ได้แก่จำนวน ร้อยละ Chi-square และ Pair samples t-test
ผลการศึกษา พบว่า 1) ระดับความรู้ และ 2) การปฏิบัติเกี่ยวกับแนวทางการป้องกันและควบคุมการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง (p < 0.001) 3) การตรวจพบเชื้อดื้อยาหลังการทดลอง ต่ำกว่าก่อนการทดลอง (p<0.05)
สรุปผล การใช้แนวทางทางการป้องกันและควบคุมการแพร่กระจายเชื้อดื้อยา และการนิเทศทางการพยาบาล ทำให้บุคลากรมีความรู้และความเข้าใจเพิ่มขึ้น เกิดการปฏิบัติตามแนวทางการป้องกันการติดเชื้อและการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาเพิ่มขึ้น ส่งผลให้อัตราการสุ่มเพาะเชื้อพบเชื้อดื้อยาลดลง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูล (เขียนข้อกำหนด)
เอกสารอ้างอิง
กำธร มาลาธรรม, และศิริลักษณ์ อภิวาณิชย์. (2560). การป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยา. คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล.สืบค้นเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2567.https://med.mahidol.ac.th/ic/th/download
กำธร มาลาธรรม, และสุสัณห์ อาศนะเสน. (2556).คู่มือปฏิบัติการป้องกันและควบคุมการติดเชื้อใน โรงพยาบาล. โรงพิมพ์ ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด
กำธร มาลาธรรม, และ สุสัณห์ อาศนะเสน. (2556). วิธีการให้ความรู้แก่บุคลากร. ใน กำธร มาลาธรรม, คู่มือปฏิบัติการป้องกันและควบคุมการติดเชื้อในโรงพยาบาล 2556. ชมรมควบคุมโรคติดเชื้อและสถาบันบำราศนราดูร.
กรมควบคุมโรค. (2565). แนวทางการเฝ้าระวังและสอบสวนเชื้อดื้อยาต้านจุลชีพ. CANNA GRAPHIC.
ดุษฎี ใหญ่เรืองศรี, และ สมจิตต์ สุขสง. (2566). รูปแบบการควบคุมและการป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาในโรงพยาบาลสงฆ์. กองการพยาบาล, 50(3), 98-113.
ธมลวรรณ คณานิตย์, ประจักร บัวผัน, และ ชลการ ทรงศรี. (2564). การพัฒนาแนวทางการป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาต้านจุลชีพ โรงพยาบาลเพ็ญ. วารสารการแพทย์โรงพยาบาลอุดรธานี, 29(2), 232-248.
นุชนารถ สีสุกใส, วันชัย เลิศวัฒนวิลาศ, และ อะเคื้อ อุณหเลขกะ. (ปีที่ 48 ฉบับที่ 3 กรกฎาคม - กันยายน 2564 ). ผลของการให้ความรู้และข้อมูลย้อนกลับต่อการปฏิบัติการป้องกันเชื้อดื้อยาต้านจุลชีพหลายขนานในพยาบาล. พยาบาลสาร, 48(3), 141-153.
นิธิมา สุ่มประดิษฐ์, สิริมา ปุณณันท์, และนันทิยา สมเจตนากุล.(2566)แผนปฏิบัติการด้านการดื้อยาต้านจุลชีพแห่งชาติ(ฉบับที่ 2)พ.ศ.2566-2570.ยาวิพากษ์ จดหมายข่าวศูนย์ข้อมูลเฝ้าระวังระบบยา,15(53),19-22.
นาตยา ปริกัมศีล, ศุภา เพ็งเลา, และ สมใจ สายลม. (2561). ผลของการใช้โปรแกรมการพยาบาลผู้ป่วยติดเชื้อแบคทีเรียดื้อยาควบคุมพิเศษต่อความรู้และการปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยติดเชื้อแบคทีเรียดื้อยาควบคุมพิเศาของบุคลากรสุขภาพผู้ป่วยหนักในโรงพยาบาลโพธาราม. วารสารหัวหินสุขใจไกลกังวล, 3(2), 49-57.
บัวจัทร์ ธงเชื้อ , ปัทมา คำฟู, และ สุทธิพันธ์ ถนอมจันทร์. (2560). ผลของโปรแกรมการล้างมือต่อความรู้ และการปฏิบัติด้านการป้องกันและควบคผลของโปรแกรมการล้างมือต่อความรู้ และการปฏิบัติด้านการป้องกันและควบคุม การติดเชื้อของบุคลากรทางการพยาบาล ผู้ป่วยและญาติในแผนกศัลยกรรม ศัลยกรรมกระดูกและข้อ โรงพยาบาลนครพิงค์. สมาคมพยาบาลแห่งประเทศไทย สาขาภาคเหนือ, 23(2), 12-24.
ปิยะฉัตร สวัสดิ์รักษ์, อะเคื้อ อุณหเลขกะ, และนงเยาว์ เกษตร์ภิบาล. (2015) การพัฒนารูปแบบการ ส่งเสริมการปฏิบัติการป้องกันการติดเชื้อดื้อยาของบุคลากรพยาบาลแผนกอารุกรรมในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ. พยาบาลสาร, 42(3), 119-134
ปราณี มีหาญพงษ์และ กรรณิการ์ ฉัตรดอกไม้ไพร. (2561). การตรวจสอบคุณภาพของเครื่องมือวิจัยทางการพยาบาล. วารสารพยาบาลทหารบก, 9(1), 9-15
ประภัสสร เดชศรี, นงเยาว์ เกษตร์ภิบาล, และ นงค์คราญ วิเศษกุล. (2564). ผลของกลยุทธ์หลากหลายวิธีต่อความรู้และการปฏิบัติการป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาต้านจุลชีพหลายขนานในโรงพยาบาล หอผู้ป่วยกึ่งวิกฤต โรงพยาบาลศูนย์ . พยาบาลสาร, 48(3), 154-166.
ปัทมา ชัยชุมภู. (2564). ประสิทธิผลของกระบวนการพยาบาลเพื่อป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยา โรงพยาบาลแม่สาย. สาธารณสุขแพร่เพื่อการพัฒนา , 1(1), 47-62.
ปาริชาต ใจดี, และ พิมพ์สุภา ติดชม. (2563)). การพัฒนาและการประเมินผลแนวทางป้องกันการติดเชื้อของบุคลากรทางการพยาบาล ตึกผู้ป่วยอายุรกรรมและตึกศัลยกรรม โรงพยาบาลสุวรรณภูมิ . วารสารวิจัยและพัฒนานวัตกรรมทางสุขภาพ, 1(3), 53-61.
วรรณา ชื่นนอก, นงค์คราญ วิเศษกุล, และ นงเยาว์ เกษตร์ภิบาล. (2566). ผลของการโค้ชต่อการความรู้และการปฏิบัติในการป้องกันการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาต้านจุลชีพหลายขนานในพยาบาลในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย. วิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี , 34(2), 96-111.
วิไลลักษณ์ วงศ์จุลชาติ. (2560). การใช้กลวิธีหลากหลายเพื่อส่งเสริมการปฏิบัติตามแนวทางป้องกันและควบคุม การแพร่กระจายเชื้อดื้อยาในโรงพยาบาลวชิระภูเก็ต.วารสารวิชาการแพทย์เขต 11, 31(3), 441- 456.
รพีพร ศรีจูม. (2564). ประสิทธิผลของการใช้แนวทางการป้องกันการติดเชื้อและการแพร่กระจายเชื้อดื้อยาของบุคลากรในตึกผู้ป่วยใน โรงพยาบาลพรเจริญ.
สถาบันบำราศนราดูร กระทรวงสาธารณสุข. (2563). แนวปฏิบัติเพื่อป้องกันและควบคุมการติดเชื้อใน โรงพยาบาล.พิมพ์ครั้งที่ 1. สำนักพิมพ์อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
สถาบันรับรองคุณภาพสถานพยาบาล. (2565). เป้าหมายความปลอดภัยของผู้ป่วยของประเทศไทย พ.ศ. 2561 Patient Safety Goals:SIMPLE Thailand 2018. พิมพ์ครั้งที่ 5. เฟมัส แอนด์ ซัคเซ็สฟูล.
Centers for Disease Control and Prevention. Management of Multidrug-Resistant Organisms in Healthcare Settings(2006).สืบค้นเมื่อวันที่2 กุมภาพันธ์ 2567 จาก https://www.cdc.gov/infectioncontrol/guidelines/mdro/index.html.Pagelast
National Antimicrobial Resistance Surveillance Center.สถานการณ์เชื้อดื้อยาปฏิชีวนะใน
ประเทศไทย(2023) ).สืบค้นเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2567 จาก http://nih.dmsc.moph.go.th
Proctor, B. (2001). Contracting in supervision. Contracts in Counselling and Psychotherapy, 161-170.
