ผลลัพธ์การฟื้นฟูสมรรถภาพระยะกลางของผู้ป่วย ในโรงพยาบาลป่าตอง จังหวัดภูเก็ต

บทคัดย่อ

ภูมิหลัง: การฟื้นฟูสมรรถภาพระยะกลาง คือการบริบาลฟื้นฟูสภาพผู้ป่วย ที่มีอาการทางคลินิกผ่านพ้นช่วงภาวะวิกฤติ และมีอาการคงที่ แต่ยังคงมีความผิดปกติของร่างกายบางส่วนอยู่ และมีข้อจำกัดในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน จึงมีความจำเป็นที่ต้องได้รับบริการฟื้นฟูสมรรถภาพทางการแพทย์โดยทีม สหวิชาชีพ อย่างต่อเนื่อง จบครบ 6 เดือน หลังเกิดโรค โดยเน้นการให้บริการผู้ป่วยระยะกลางในโรงพยาบาลทุกระดับ เบื้องต้น ได้กำหนดกลุ่มโรค และ สภาวะที่ควรได้รับการฟื้นฟูอย่างต่อเนื่องในระยะกลางประกอบด้วย โรคหลอดเลือดสมอง ไขสันหลังบาดเจ็บ และ บาดเจ็บทางสมอง กลุ่มงานเวชกรรมฟื้นฟู โรงพยาบาลป่าตอง จังหวัดภูเก็ต ได้มีการดูแล ผู้ป่วยระยะกลาง โดยทีมสหวิชาชีพ ร่วมกับ โรงพยาบาลวชิระภูเก็ต ในการดูแลฟื้นฟูสมรรถภาพระยะกลาง โดยทีมสหวิชาชีพควรมีการศึกษา และวิเคราะห์ ผลลัพธ์ เพื่อประกอบการบริหารจัดการ และพัฒนาระบบงานให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาสมรรถภาพ ที่เพิ่มขึ้น ประสิทธิผล และประสิทธิภาพของการฟื้นฟู

วัสดุและวิธีการศึกษา: ศึกษาเชิงพรรณนา แบบย้อนหลัง ในผู้ป่วย ที่เข้ารับบริการฟื้นฟูสมรรถภาพระยะกลาง ตั้งแต่ 1 ตุลาคม 2562 ถึง 30 กันยายน 2564 ณ โรงพยาบาลป่าตอง จังหวัดภูเก็ต โดยการสืบค้นเวชระเบียน บันทึกข้อมูลพื้นฐาน คะแนนบาร์เทล (BI) แรกรับและสิ้นสุด ภาวะแทรกซ้อน คำนวณค่าสมรรถภาพที่เพิ่มขึ้น ประสิทธิผล และประสิทธิภาพการฟื้นฟู

ผลการศึกษา: ผู้ป่วยทั้งหมด 38 คน เป็น ชาย 25 คน หญิง 13 คน ได้รับวินิจฉัย เป็นโรคหลอดเลือดสมองตีบ 16 ราย เป็นโรคหลอดเลือดสมองแตก 10 ราย บาดเจ็บทางศีรษะ 9 ราย บาดเจ็บไขสันหลังแบบไม่สมบูรณ์ 2 ราย บาดเจ็บไขสันหลังแบบสมบูรณ์ 1 ราย มีอายุเฉลี่ย 58.13 ±17.53 ปี คะแนน BI เพิ่มขึ้น โดยพบค่าสมรรถภาพเพิ่มขึ้น 7.15 (4.44) คะแนน ประสิทธิผลการฟื้นฟูร้อยละ 94.73 (SD 22.62) และค่าประสิทธิภาพการฟื้นฟู 1.46 (SD 1.79) คะแนน/ครั้ง จำนวนครั้งของการฟื้นฟู 9.34 (SD 7.49) ครั้ง ทั้งนี้ จำนวนครั้งของการฟื้นฟูมีความสัมพันธ์กับค่าสมรรถภาพที่เพิ่มขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r=0.452, p=0.004) พบภาวะแทรกซ้อน 5 คน อั้น เนื่องมาจากตัวโรคที่รุนแรงขึ้น

สรุปผล: การศึกษาวิจัยแสดงให้เห็นว่าการบำบัดแบบเฉพาะบุคคลสามารถปรับปรุงผลลัพธ์การทำงานได้อย่างมีนัยสำคัญในผู้ป่วยทางระบบประสาทที่หลากหลาย ส่งผลให้ความสามารถในการใช้ชีวิตประจำวันดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมีภาวะทางการแพทย์พื้นฐานอยู่ก็ตาม นอกจากนี้ ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างระยะเวลาการฟื้นฟูและการพัฒนาการทำงานยังเน้นย้ำถึงความจำเป็นของการบำบัดแบบรายบุคคลในระยะยาวเพื่อส่งเสริมการฟื้นตัว