การควบคุมคุณภาพภาพถ่ายเอกซเรย์ในระบบดิจิตอล โดยใช้ค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสี

บทคัดย่อ

ภูมิหลัง: หน่วยงานรังสีวิทยา โรงพยาบาลกระบี่ ใช้ระบบดิจิทัลในการถ่ายภาพเอกซเรย์ทั่วไป ใช้ค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสี หรือค่า Deviation Index : DI ในการประเมินความเหมาะสมของปริมาณรังสีที่ใช้ในการถ่ายภาพเอกซเรย์

วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสี ของภาพถ่ายเอกซเรย์ทั่วไปก่อนและหลังปรับปรุงคุณภาพงาน และเปรียบเทียบกับเกณฑ์มาตรฐาน

วิธีการศึกษา: การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา ดำเนินการเก็บรวบรวมข้อมูลจากภาพถ่ายของผู้รับบริการเอกซเรย์ทั่วไปและข้อมูลส่วนบุคคลในการปรับปริมาณรังสี ได้แก่ เพศ อายุ น้ำหนัก ความหนาของส่วนที่ตรวจ และค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสี ของผู้รับบริการที่หน่วยงานรังสีวิทยา โรงพยาบาลกระบี่ ในวันและเวลาราชการด้วยเครื่องเอกซเรย์ซึ่งผ่านการตรวจสอบคุณภาพและเทียบค่าความเที่ยงตรงโดยศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ กระทรวงสาธารณสุขเป็นประจำทุกปี แบ่งเป็นก่อนและหลังปรับปรุงคุณภาพงาน รวมทั้งหมด 500 ราย 700 ภาพ ในช่วงวันที่ 1 เดือน กุมภาพันธ์ และถึงวันที่ 30 เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2567

ผลการวิจัย: ในภาพรวมหลังการปรับปรุงคุณภาพงานภาพถ่ายเอกซเรย์ทั้งหมดมีค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสีอยู่ในช่วงที่เหมาะสม (DI ± 3) เพิ่มขึ้นจากก่อนการปรับปรุงคุณภาพงาน ร้อยละ 30.29 เมื่อทดสอบค่าดัชนีบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงของปริมาณรังสีก่อนและหลังปรับปรุงคุณภาพงานด้วยสถิติ t-test พบไม่ต่างกัน (p-value = 0.417 )

บทสรุป: การปรับปรุงกลยุทธ์การรับแสงทำให้ดัชนีการเบี่ยงเบน (DI) เพิ่มขึ้น 30.29% แม้ว่าความแตกต่างจะไม่สำคัญทางสถิติ (p = 0.417) ตามผลการศึกษา ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแม้ว่าการเปลี่ยนแปลงทางเทคนิคอาจช่วยเพิ่มคุณภาพของภาพ แต่ผลกระทบต่อความแปรปรวนของ DI ยังคงไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด