การพัฒนารูปแบบการพยาบาลผู้ป่วยก่อนถอดท่อเครื่องช่วยหายใจโดยใช้โปรแกรมสมาธิบำบัด และดนตรีบำบัดในผู้ป่วยหย่าเครื่องช่วยหายใจยากเพื่อป้องกันการติดเชื้อในปอดจากการใส่เครื่องช่วยหายใจเป็นเวลานาน

บทคัดย่อ

         การศึกษาครั้งนี้เป็นการจัยเชิงทดลอง เพื่อศึกษาผลของรูปแบบการพยาบาลผู้ป่วยก่อนถอดท่อเครื่องช่วยหายใจโดยใช้โปรแกรมสมาธิบำบัดและดนตรีบำบัดในผู้ป่วยหย่าเครื่องช่วยหายใจยากเพื่อป้องกันการติดเชื้อในปอดจากการใส่เครื่องช่วยหายใจเป็นเวลานาน การศึกษาเป็นแบบ 1 กลุ่มวัดซ้ำ ( Repeated measures : One group ) คือ กลุ่มทดลองจะทำการวัด 3 ระยะ คือ ก่อนการทดลอง ระยะทดลอง และระยะติดตามผล และเก็บข้อมูลเพื่อวัดระดับความวิตกกังวลในผู้ป่วยที่ใส่เครื่องช่วยหายใจในหอผู้ป่วยหนักโรงพยาบาลกันทรลักษ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยที่ใส่เครื่องช่วยหายใจในหอผู้ป่วยหนัก ICU โรงพยาบาลกันทรลักษ์ อายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป รู้ตัวรู้เรื่องดี สามารถตอบคำถามและฝึกหายใจได้ โดยการเลือกแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 56 คน แต่มีผู้เข้าร่วมโปรแกรมจำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ในการทำวิจัย มี 3 ส่วน ได้แก่ โปรแกรมสมาธิบำบัดและดนตรีบำบัด แบบประเมินภาวะวิตกกังวลแผลและแบบประเมินความวิตกกังวลขณะใส่เครื่องช่วยหายใจ และ แบบสังเกตพฤติกรรมการผ่อนคลายของผู้ป่วยเป็นแบบประเมินการผ่อนคลายที่เกิดขึ้นหลังการใช้โปรแกรมดนตรีบำบัดและสมาธิบำบัด โดยผู้วิจัยได้จากการสังเกตพฤติกรรมของผู้ป่วยโดยใช้คำถามและตอบใช่/ไม่ใช่ ซึ่งเป็นแบบประเมินที่ผู้วิจัยได้ประยุกต์ใช้แบบสังเกตของ Madsen & Madsen (1981) มาประยุกต์ใช้แบบสังเกตพฤติกรรมการผ่อนคลายของผู้ป่วยโดยใช้ประเมินการผ่อนคลายที่เกิดขึ้นภายหลังการใช้เทคนิคการผ่อนคลายโดยการใช้โปรแกรมดนตรีบำบัดและสมาธิบำบัด เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสอบถามผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจที่มีระดับความรู้สึกตัวดี ถามตอบเข้าใจ ระหว่างวันที่ เดือน 1 กันยายน 2566 – 30 พฤศจิกายน 2566 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และ การทดสอบความแปรปรวนของความวิตกกังวล ได้แก่  Repeated measures Analysis of Variance

          ผลการวิจัยพบว่า ผู้ป่วยที่ได้เข้าร่วมโปรแกรมสมาธิบำบัดมีค่าคะแนนเฉลี่ยภาวะความวิตกกังวลในระยะหลังทดลองต่ำกว่าระยะก่อนทดลอง ส่วนค่าคะแนนเฉลี่ยภาวะความวิตกกังวลในผู้ป่วยที่เข้าร่วมโปรแกรมกับระยะก่อนทดลองและหลังทดลองแตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ

          ข้อเสนอแนะจากการวิจัยครั้งนี้ สามารถนำไปพัฒนาการดูแลผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจได้และสามารถนำไปพัฒนางานต่อไป