Effect of Health Literacy and Health Behavior 3E 2S Development Program among People in Phingpuay Sub District Sirattana District, Srisaket Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study was a quasi-experimental case–control group research, pre-post test. Aim to evaluate the health literacy and health behavior 3E 2S development program among working people in Pingpuay Subdistrict, Sirattana District. Sisaket Province had a total of 60 samples: 1) an experimental group of 30 samples, and 2) a control group of 30 samples. The research tools used a health literacy and health behavior development program developed according to the concept of promoting health literacy by the Health Education Division, Ministry of Public Health, which included 4 important skills: 1) skills for accessing health information and services; 2) skills for understanding health information; 3) skills for evaluating health information and services; and 4) skills for applying health information and services. It took a total of 3 weeks. Data were collected through questionnaires. The data were analyzed using descriptive statistics and t-test statistics.
The research results found that after the experimental group participated in the program, scores of health literacy and 3E 2S behavior increased and were significantly different at the 0.05 level (P-value <0.001), and the experimental group participated in the program. They had higher scores on health literacy and 3E 2S behavior than the control group, and there was a statistically significant difference (P-value <0.001). It can be concluded that this program can be used to develop health literacy and health behaviors for people in the community by adjusting to suit the context of the people in each area to develop appropriate health behaviors to prevent various diseases, especially chronic non-communicable diseases.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูล (เขียนข้อกำหนด)
References
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ. (14 มิถุนายน 2565). อาสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.). เข้าถึงได้จาก สำนักสื่อสารและประชาสัมพันธ์ กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ: https://prgroup. hss.moph.go.th/article/1000-%E0%B 8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%98%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%82%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%88%E0%B8%B3%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%.
กองโรคไม่ติดต่อ. (18 มกราคม 2565). จำนวนและอัตราตายด้วย 5 โรคไม่ติดต่อ (NCD) ปี 2559 - 2563. เข้าถึงได้จาก กองโรคไม่ติดต่อ: http://www.thaincd.com/2016/mission/documents-detail.php?id=14220&tid =32&gid=1-020.
กองโรคไม่ติดต่อ. (2566). รายงานประจำปี 2565 กองโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค. นนทบุรี: สำนักพิมพ์ อักษรกราฟฟิกแอนด์ดีไซน์. เข้าถึงได้จาก http://www.thaincd.com/2016/ media-detail.php?id=14502&tid=30&tid= &gid=1-015-005.
กลุ่มวิชาการและพัฒนาคุณภาพงานสุขศึกษา. (22 พฤษภาคม 2563). รวมเทคนิคการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างความรอบรู้ด้านสุขภาพสำหรับกลุ่มวัยทำงาน. เข้าถึงได้จาก กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข: http://www.hed.go.th /linkHed/408.
กลุ่มวิชาการและพัฒนาคุณภาพงานสุขศึกษา. (29 ธันวาคม 2565). 4.คู่มือการดำเนินงานสุขศึกษาตำบลจัดการคุณภาพชีวิตและชุมชนรอบรู้ด้านสุขภาพ. เข้าถึงได้จาก กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ: http://203.157.7.66 /linkHed/458.
ณัฐวุฒิ กกกระโทก และชลดา งอนสำโรง. (2566). ผลของโปรแกรมส่งเสริมความรอบรู้ด้านสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพ สำหรับอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน ตำบลธงชัยเหนือ อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและพัฒนาด้านสุขภาพ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดนครราชสีมา, 9(1), 115-129.
สำนักสื่อสารความเสี่ยงและพัฒนาพฤติกรรมสุขภาพ. (2564). คู่มือกระบวนการสร้างความรอบรู้ด้านสุขภาพในการป้องกันควบคุมโรคและภัยสุขภาพ. นนทบุรี: บริษัท อาร์ เอ็น พี พี วอเทอร์ จำกัด.
สำนักส่งเสริมสุขภาพ. (2564). โรคไม่ติดต่อเรื้อรัง. นนทบุรี: บริษัท เอ ดรีม สตูดิโอ จำกัด.
สำนักงานพัฒนานโยบายสุขภาพระหว่างประเทศ. (2566). การสูญเสียปีสุขภาวะ รายงานภาระโรคและการบาดเจ็บของประชากรไทย พ.ศ. 2562. นนทบุรี: บริษัท แฮนดี เพรส จำกัด. เข้าถึงได้จาก https://www.thaihealth.or.th /e-book/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E 0%B8%A3%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%8D%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%9B%E0%B8%B5%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%82%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B0-disability-adjusted-life-yea/.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดศรีสะเกษ. (18 กันยายน 2566). การป่วยด้วยโรคไม่ติดต่อที่สำคัญ. เข้าถึงได้จาก HDC: https://ssk.hdc.moph. go.th/hdc/main/index.php.
อังศินันท์ อินทรกำแหง. (2560). รายงานฉบับสมบูรณ์ เรื่องการสร้างและพัฒนาเครื่องมือความรอบรู้ด้านสุขภาพคนไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ.
อำนวย เนียมหมื่นไวย์. (2561). ประสิทธิผลของโปรแกรมการพัฒนาความรอบรู้ด้านสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพ 3อ. 2ส. ของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านนักจัดการสุขภาพชุมชน อำเภอบ้านเหลื่อม จังหวัดนครราชสีมา.
วารสารวิจัยและพัฒนาด้านสุขภาพ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดนครราชสีมา, 4(2), 78-92.
เอื้อจิต สุขพูล, ชลดา กิ่งมาลา, ภาวิณี แพงสุข, ธวัชชัย ยืนยาว, และวัชรีวงค์ หวังมั่น. (2563). ผลของโปรแกรมการพัฒนาความรอบรู้ด้านสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพสำหรับประชาชนกลุ่มวัยทำงาน. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 29(3), 421-429.
Nutbeam D. (2000). Health literacy as a public health goal: A challenge for contemporary health education and communication strategies into the 21st century. Health Promotion International, 15(3), 259-267.
World Health Organization. (16 September 2022). Noncomunicable disease. Retived from; World Health Organization: https://www.who.int/ news-room/fact-.
